Kierownicza rola partii wobec administracji: Różnice pomiędzy wersjami
Z Encyklopedia Administracji Publicznej
(Przygotowano stronę do tłumaczenia) |
|||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<languages/> | <languages/> | ||
<translate> | <translate> | ||
| − | '''KIEROWNICZA ROLA PARTII WOBEC ADMINISTRACJI''' – teoretycy partii komunistycznej wyróżniali następujące formy realizacji kierowniczej roli partii w stosunku do administracji (państwa): 1. wytyczanie przez partię programu działania dla państwa; 2. wysuwanie członków partii na kierownicze stanowiska państwowe; 3. kontrola polityczna partii nad działalnością państwa, m.in. poprzez równoległe struktury partyjne (wydziały komitetu centralnego, wojewódzkiego itd.); 4. kierownictwo partyjne w państwowych organach przedstawicielskich (kluby, zespoły partyjne w parlamencie, radach narodowych); 5. funkcjonowanie organizacji partyjnych w urzędach administracji publicznej. Zwieńczeniem kierowniczej roli była tzw. konstytucjonalizacja kierowniczej roli partii w konstytucjach państw byłego bloku radzieckiego począwszy od lat sześćdziesiątych (np. w PRL w 1976, w ZSRR w 1977). Te teoretyczne założenia niewiele różniły się od praktyki, przyznawały to nawet podręczniki partyjne, odwołując się do teorii państwa Lenina i tłumacząc to reprezentowaniem przez partię najbardziej postępowej w historii klasy społecznej, tj. klasy robotniczej, a od lat siedemdziesiątych XX w. – koncepcją partii jako reprezentacji ogółu społeczeństwa w warunkach zaniku sprzeczności klasowych. Od lat sześćdziesiątych–siedemdziesiątych XX w. można obserwować łączenie najwyższej funkcji partyjnej („gensek”) z pełnieniem funkcji głowy państwa (prezydenta, przewodniczącego rady najwyższej / państwa itp. – np. Leonid Breżniew, Gustaw Husak, Wojciech Jaruzelski). Znaczenie kierowniczej roli partii wobec administracji ukazuje dobrze przykład ministerstw w krajach komunistycznych, np. w urzędach ministerstw w PRL pierwszy sekretarz podstawowej organizacji partyjnej miał status odpowiadający wiceministrowi. (→ radziecki model administracji) [D. Długosz] | + | <!--T:1--> |
| + | '''KIEROWNICZA ROLA PARTII WOBEC ADMINISTRACJI''' – teoretycy partii komunistycznej wyróżniali następujące formy realizacji kierowniczej roli partii w stosunku do administracji (państwa): 1. wytyczanie przez partię programu działania dla państwa; 2. wysuwanie członków partii na kierownicze stanowiska państwowe; 3. kontrola polityczna partii nad działalnością państwa, m.in. poprzez równoległe struktury partyjne (wydziały komitetu centralnego, wojewódzkiego itd.); 4. kierownictwo partyjne w państwowych organach przedstawicielskich (kluby, zespoły partyjne w parlamencie, radach narodowych); 5. funkcjonowanie organizacji partyjnych w urzędach administracji publicznej. Zwieńczeniem kierowniczej roli była tzw. konstytucjonalizacja kierowniczej roli partii w konstytucjach państw byłego bloku radzieckiego począwszy od lat sześćdziesiątych (np. w PRL w 1976, w ZSRR w 1977). Te teoretyczne założenia niewiele różniły się od praktyki, przyznawały to nawet podręczniki partyjne, odwołując się do teorii państwa Lenina i tłumacząc to reprezentowaniem przez partię najbardziej postępowej w historii klasy społecznej, tj. klasy robotniczej, a od lat siedemdziesiątych XX w. – koncepcją partii jako reprezentacji ogółu społeczeństwa w warunkach zaniku sprzeczności klasowych. Od lat sześćdziesiątych–siedemdziesiątych XX w. można obserwować łączenie najwyższej funkcji partyjnej („gensek”) z pełnieniem funkcji głowy państwa (prezydenta, przewodniczącego rady najwyższej / państwa itp. – np. Leonid Breżniew, Gustaw Husak, Wojciech Jaruzelski). Znaczenie kierowniczej roli partii wobec administracji ukazuje dobrze przykład ministerstw w krajach komunistycznych, np. w urzędach ministerstw w PRL pierwszy sekretarz podstawowej organizacji partyjnej miał status odpowiadający wiceministrowi. (→ radziecki model administracji) [[http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Dagmir_D%C5%82ugosz D. Długosz]] | ||
| + | <!--T:2--> | ||
'''Literatura''': R.J. Hill, P. Frank, ''Soviet Communist Party'', 3rd edn, London 1986 ■ A. Łopatka, ''Kierownicza rola partii komunistycznej w stosunku do państwa socjalistycznego'', Poznań 1963 ■ ''PZPR jako machina władzy'', red. D. Stola, K. Persak, Warszawa 2012. | '''Literatura''': R.J. Hill, P. Frank, ''Soviet Communist Party'', 3rd edn, London 1986 ■ A. Łopatka, ''Kierownicza rola partii komunistycznej w stosunku do państwa socjalistycznego'', Poznań 1963 ■ ''PZPR jako machina władzy'', red. D. Stola, K. Persak, Warszawa 2012. | ||
</translate> | </translate> | ||
| + | |||
| + | [[Category: Hasła]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:23, 1 sty 2020
KIEROWNICZA ROLA PARTII WOBEC ADMINISTRACJI – teoretycy partii komunistycznej wyróżniali następujące formy realizacji kierowniczej roli partii w stosunku do administracji (państwa): 1. wytyczanie przez partię programu działania dla państwa; 2. wysuwanie członków partii na kierownicze stanowiska państwowe; 3. kontrola polityczna partii nad działalnością państwa, m.in. poprzez równoległe struktury partyjne (wydziały komitetu centralnego, wojewódzkiego itd.); 4. kierownictwo partyjne w państwowych organach przedstawicielskich (kluby, zespoły partyjne w parlamencie, radach narodowych); 5. funkcjonowanie organizacji partyjnych w urzędach administracji publicznej. Zwieńczeniem kierowniczej roli była tzw. konstytucjonalizacja kierowniczej roli partii w konstytucjach państw byłego bloku radzieckiego począwszy od lat sześćdziesiątych (np. w PRL w 1976, w ZSRR w 1977). Te teoretyczne założenia niewiele różniły się od praktyki, przyznawały to nawet podręczniki partyjne, odwołując się do teorii państwa Lenina i tłumacząc to reprezentowaniem przez partię najbardziej postępowej w historii klasy społecznej, tj. klasy robotniczej, a od lat siedemdziesiątych XX w. – koncepcją partii jako reprezentacji ogółu społeczeństwa w warunkach zaniku sprzeczności klasowych. Od lat sześćdziesiątych–siedemdziesiątych XX w. można obserwować łączenie najwyższej funkcji partyjnej („gensek”) z pełnieniem funkcji głowy państwa (prezydenta, przewodniczącego rady najwyższej / państwa itp. – np. Leonid Breżniew, Gustaw Husak, Wojciech Jaruzelski). Znaczenie kierowniczej roli partii wobec administracji ukazuje dobrze przykład ministerstw w krajach komunistycznych, np. w urzędach ministerstw w PRL pierwszy sekretarz podstawowej organizacji partyjnej miał status odpowiadający wiceministrowi. (→ radziecki model administracji) [D. Długosz]
Literatura: R.J. Hill, P. Frank, Soviet Communist Party, 3rd edn, London 1986 ■ A. Łopatka, Kierownicza rola partii komunistycznej w stosunku do państwa socjalistycznego, Poznań 1963 ■ PZPR jako machina władzy, red. D. Stola, K. Persak, Warszawa 2012.