Mentoring w służbie cywilnej/en: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Administracji Publicznej

(Utworzono nową stronę "Mentoring in the civil service")
 
(Utworzono nową stronę "'''Literature''': D. Cluttenburck., ''Everyone needs a mentor. How to manage talents'', Warszawa 2002 ■ J. Itrich-Drabarek, ''Conditions, standards and directions of...")
 
(Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika)
Linia 1: Linia 1:
 
<languages/>
 
<languages/>
−
'''MENTORING W SŁUŻBIE CYWILNEJ''' – praktyka zarządzania zasobami ludzkimi w sferze publicznej. Jej fundamentem jest dobrowolna relacja między mentorem a mentee – uczniem, sprzyjająca rozwojowi zawodowemu ucznia, uwzględniająca jego indywidualne atuty. Dostarcza uczniowi szerszej perspektywy w oglądzie zawodowej rzeczywistości, sposobie pełnienia ról zawodowych oraz inspiruje nowe sposoby rozwiązywania potencjalnych problemów. Ment. jako praktyka zarządzania polega na wykorzystaniu kapitału intelektualnego oraz emocjonalnego zaangażowania w proces funkcjonowania organizacji/urzędu. Jest formą zindywidualizowanego podejścia do pracownika i jego rozwoju, a nie wyłącznie traktowaniem go jako elementu struktury organizacyjnej. Celem ment. w → służbie cywilnej jest: adaptacja do nowych i/lub zmieniających się warunków; przekazywanie wiedzy specjalistycznej i doświadczenia; planowanie rozwoju zawodowego na wszystkich szczeblach kariery; rozwijanie samoświadomości i aktywizacja własnych potencjałów; odkrywanie kierunków własnego rozwoju. Ment. jest partnerską relacją między mistrzem a uczniem zorientowaną na aktywizowanie i rozwijanie potencjału intelektualnego, emocjonalnego i organizacyjnego ucznia. Opiera się na inspiracji, stymulowaniu, dobrej komunikacji i przywództwie. Obejmuje również doradztwo, ewaluację i wspieranie podopiecznego w osiąganiu sukcesów. Ment. to proces dynamiczny, polegający na specyficznej odmianie nauczania – uczenia się. Obejmuje dwa poziomy wiedzy: tzw. cichą wiedzę o specyfice funkcjonowania konkretnej organizacji oraz wiedzę twardą, związaną z kompetencjami niezbędnymi do funkcjonowania w danej organizacji. Oznacza to, że ment. przypomina procesy zarządzania wiedzą i kompetencjami. Chodzi w tym przypadku o kapitał intelektualny oraz emocjonalne zaangażowanie w proces funkcjonowania organizacji. Mentor to przewodnik, który pobudza do zmiany w taki sposób, aby stała się ona częścią potrzeb ucznia. Nie chodzi tu o narzucanie konieczności zmiany, doskonalenia się czy uczenia specyfiki organizacji/instytucji, lecz o osiąganie celów zawodowych podopiecznego. Właściwością ment. jest przywództwo rozumiane jako relacja między mentorem a uczniem. Relacja ta nie ma charakteru stałego i ewoluuje wraz z czasem, zmianami w zakresie jakości interakcji oraz wzajemnej kontroli nad jej przebiegiem. Relacyjny charakter ment. oznacza, że bycie mentorem wymaga swoistej równowagi między cechami osobowości i intelektu mentora oraz niedopuszczaniem do marginalizacji jednej z nich na rzecz dominacji innej. Do tych cech zalicza się: sprawczość, odwagę, integralność i wierność wartościom, zaufanie, erudycję oraz fachową wiedzę z określonej dziedziny. W odniesieniu do ucznia relacyjny charakter ment. oznacza dobrowolne współtworzenie relacji, aktywne działanie na rzecz jej wysokiej jakości oraz wyrażanie chęci uczenia się. Relacje mogą być autentyczne, prorozwojowe – i jako takie są przeciwieństwem relacji „na niby”, udawanego zainteresowania osobą ucznia i przekazywaniem udawanych, fikcyjnych cech własnych. Właściwością ment. jest również jego komunikacyjny charakter. Realizuje się on poprzez zachowania komunikacyjne obu stron. Komunikowanie się między mentorem i uczniem wymaga respektowania zasad sprzyjających osiąganiu porozumienia i lepszego poziomu współdziałania. Zasady te to: kultura osobista, eksponowanie podobieństw w zakresach, które są możliwe do zaakceptowania, szczerość i otwartość w formułowaniu sądów, unikanie generalizujących ocen, formułowanie komunikatów zwrotnych (feedbeck) oraz aktywne słuchanie.
+
'''MENTORING IN THE CIVIL SERVICE''' – a human resource management practice of the public sphere. Its foundation is the voluntary relationship between mentor and mentee - the student, conducive to the student's professional development, taking into account his individual strengths. It provides the student with a broader perspective in the view of professional reality, how to perform professional roles and inspires new ways of solving potential problems. Mentoring as a management practice consists in the use of intellectual capital and emotional involvement in the organization / office functioning process. It is a form of an individualized approach to the employee and his development, not just treating him as part of the organizational structure. The purpose of mentoring in the civil service is: adaptation to new and / or changing conditions; transfer of specialist knowledge and experience; professional development planning at all career levels; developing self-awareness and activating one’s own potentials, discovering the directions of one’s own development. Mentoring is a partnership relationship between the master and the student oriented on activating and developing the intellectual, emotional and organizational potential of the student. It is based on inspiration, stimulation, good communication and leadership. Mentoring also includes consulting, evaluation and supporting the mentee in achieving successes.
−
Ment. może stać się dysfunkcjonalny w przypadku, gdy mentor nie dostrzega zmian zachodzących w zawodowym funkcjonowaniu ucznia i petryfikuje relację. Stałość w sposobie pełnienia roli mentora skutkuje przyjęciem dominatywnych zachowań, autorytaryzujących relację z uczniem. W takim przypadku ment. traci swój pierwotny sens. Dysfunkcjonalność ment. jest również skutkiem barier i trudności komunikacyjnych, wynikających z przyjętego stylu komunikowania. Styl niepartnerski, polegający na inicjowaniu komunikacji ze względu na własne potrzeby oraz z własnej perspektywy, nieuwzględniający potrzeb ucznia, jest zaprzeczeniem ment.
+
Mentoring is a dynamic process based on a specific type of teaching - learning. It includes two levels of knowledge: silent knowledge about the specificity of the functioning of a particular organization and hard knowledge related to the competences necessary to function in a given organization. This means that mentoring resembles knowledge and competence management processes. This is about intellectual capital and emotional involvement in the organization's functioning process. A mentor is a guide that stimulates change in such a way that it becomes part of the student's needs. It is not about imposing the need to change, improving or teaching the specificity of an organization / institution, but about achieving the professional goals of the mentee. Leadership understood as the relationship between mentor and student is an attribute of mentoring. This relationship is not permanent and evolves with time, changes in the quality of interaction and mutual control over its course. The relational nature of mentoring means that being a mentor requires a kind of balance between the personality and intellect of the mentor and not allowing the marginalization of one for the dominance of another. These features include agency, courage, integrity and loyalty to values, trust, erudition and professional knowledge in a specific field. In relation to the student, the relational nature of mentoring means voluntary co-creation of the relationship, active action for its high quality and expression of willingness to learn. Relationships can be authentic, pro-developmental, and as such they are the opposite of "fake" relationships, with a pretended interest in a student, and pretended fictitious personal characteristics. Communication is an attribute of mentoring. Mentoring is realized through communication behaviours of both parties. Communication between the mentor and the student requires respecting the principles conducive to reaching agreement and a better level of cooperation. These include: personal culture, displaying similarities in acceptable ranges, honesty and openness in the formulation of judgments, avoiding generalizing assessments, formulating feedback and active listening.
−
Wdrożenie i upowszechnienie ment. może skutkować redukcją dysfunkcji, które należy sytuować na poziomie psychologicznym (tzw. czynnik ludzki), ale ich skutki odzwierciedlają się na poziomie organizacyjnym, zarządczym oraz na poziomie stosunków z otoczeniem. [E.M. Marciniak]
+
Mentoring can become dysfunctional if the mentor does not see changes in the student's professional functioning and petrifies the relationship. Stability in the way of performing the role of mentor results in the adoption of dominant behaviour, authorizing the relationship with the student. In this case, mentoring loses its original meaning. Mentoring dysfunction is also a result of communication barriers and difficulties resulting from the adopted style of communication. The non-partner style, consisting in initiating communication due to one's own needs and from one's own perspective, not taking into account the needs of the student, is a negation of mentoring.
 +
The implementation and dissemination of mentoring may result in a reduction of dysfunctions that should be located at the psychological level (the so-called human factor), but their effects are reflected at the organizational and managerial level and in relations with the environment. [[http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ewa_Marciniak E. Marciniak]]
  
−
'''Literatura''': D. Cluttenburck, ''Każdy potrzebuje mentora. Jak kierować talentami'', przekł. H. Debatory, Warszawa 2002 ■ J. Itrich-Drabarek, ''Uwarunkowania, standardy i kierunki zmian służby cywilnej w Polsce na tle europejskim'', Warszawa 2010.
+
'''Literature''': D. Cluttenburck., ''Everyone needs a mentor. How to manage talents'', Warszawa 2002 ■ J. Itrich-Drabarek, ''Conditions, standards and directions of changes in the civil service in Poland against the European background'', Warszawa 2010

Aktualna wersja na dzień 00:50, 1 sty 2020

Inne języki:
English • ‎français • ‎polski

MENTORING IN THE CIVIL SERVICE – a human resource management practice of the public sphere. Its foundation is the voluntary relationship between mentor and mentee - the student, conducive to the student's professional development, taking into account his individual strengths. It provides the student with a broader perspective in the view of professional reality, how to perform professional roles and inspires new ways of solving potential problems. Mentoring as a management practice consists in the use of intellectual capital and emotional involvement in the organization / office functioning process. It is a form of an individualized approach to the employee and his development, not just treating him as part of the organizational structure. The purpose of mentoring in the civil service is: adaptation to new and / or changing conditions; transfer of specialist knowledge and experience; professional development planning at all career levels; developing self-awareness and activating one’s own potentials, discovering the directions of one’s own development. Mentoring is a partnership relationship between the master and the student oriented on activating and developing the intellectual, emotional and organizational potential of the student. It is based on inspiration, stimulation, good communication and leadership. Mentoring also includes consulting, evaluation and supporting the mentee in achieving successes. Mentoring is a dynamic process based on a specific type of teaching - learning. It includes two levels of knowledge: silent knowledge about the specificity of the functioning of a particular organization and hard knowledge related to the competences necessary to function in a given organization. This means that mentoring resembles knowledge and competence management processes. This is about intellectual capital and emotional involvement in the organization's functioning process. A mentor is a guide that stimulates change in such a way that it becomes part of the student's needs. It is not about imposing the need to change, improving or teaching the specificity of an organization / institution, but about achieving the professional goals of the mentee. Leadership understood as the relationship between mentor and student is an attribute of mentoring. This relationship is not permanent and evolves with time, changes in the quality of interaction and mutual control over its course. The relational nature of mentoring means that being a mentor requires a kind of balance between the personality and intellect of the mentor and not allowing the marginalization of one for the dominance of another. These features include agency, courage, integrity and loyalty to values, trust, erudition and professional knowledge in a specific field. In relation to the student, the relational nature of mentoring means voluntary co-creation of the relationship, active action for its high quality and expression of willingness to learn. Relationships can be authentic, pro-developmental, and as such they are the opposite of "fake" relationships, with a pretended interest in a student, and pretended fictitious personal characteristics. Communication is an attribute of mentoring. Mentoring is realized through communication behaviours of both parties. Communication between the mentor and the student requires respecting the principles conducive to reaching agreement and a better level of cooperation. These include: personal culture, displaying similarities in acceptable ranges, honesty and openness in the formulation of judgments, avoiding generalizing assessments, formulating feedback and active listening. Mentoring can become dysfunctional if the mentor does not see changes in the student's professional functioning and petrifies the relationship. Stability in the way of performing the role of mentor results in the adoption of dominant behaviour, authorizing the relationship with the student. In this case, mentoring loses its original meaning. Mentoring dysfunction is also a result of communication barriers and difficulties resulting from the adopted style of communication. The non-partner style, consisting in initiating communication due to one's own needs and from one's own perspective, not taking into account the needs of the student, is a negation of mentoring. The implementation and dissemination of mentoring may result in a reduction of dysfunctions that should be located at the psychological level (the so-called human factor), but their effects are reflected at the organizational and managerial level and in relations with the environment. [E. Marciniak]

Literature: D. Cluttenburck., Everyone needs a mentor. How to manage talents, Warszawa 2002 ■ J. Itrich-Drabarek, Conditions, standards and directions of changes in the civil service in Poland against the European background, Warszawa 2010

Źródło: „http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php?title=Mentoring_w_służbie_cywilnej/en&oldid=12091”
Counterliczniki