Użytkowanie wieczyste

UŻYTKOWANIE WIECZYSTE – prawo rzeczowe, pośrednie między prawem własności a prawami rzeczowymi ograniczonymi. Polega na oddaniu w użytkowanie nieruchomości gruntowej będącej własnością Skarbu Państwa, województwa, powiatu bądź gminy lub związku tych jednostek osobie fizycznej lub prawnej na czas określony 99 lat (wyjątkowo krócej, lecz nie mniej niż 40 lat). Dotyczy głównie gruntów położonych w granicach administracyjnych miast. Od 1 stycznia 2019 r. doszło na mocy ustawy do przekształcenia prawa u.w. „gruntów wykorzystywanych na cele mieszkaniowe” w prawo własności. U.w. jest silnie zbliżone do prawa własności, jednak nie jest z nim tożsame. W doktrynie nie ma jednoznacznego określenia charakteru tej konstrukcji prawnej, ze względu na jej nietypowość. Pozakodeksowe przepisy o u.w. dotyczą przede wszystkim użytkowania gruntów Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego jako formy gospodarowania tymi nieruchomościami. U.w. to prawo, które obciąża grunt (nieruchomość) będący samodzielnym przedmiotem własności. Dlatego nie można ustanowić u.w. na udziale we własności, jeżeli nieruchomość jest przedmiotem współwłasności, a chociażby jeden ze współwłaścicieli nie jest Skarbem Państwa lub jednostką samorządu terytorialnego. Do 1989 r. u.w. było praktycznie jedyną możliwością nabycia gruntów państwowych w miastach [ E. Zielińska ].

Literatura: J. Ignatowicz, K. Stefaniuk, Prawo rzeczowe, Warszawa 2012.