Język urzędowy/fr: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Administracji Publicznej

(Utworzono nową stronę "Langue officielle")
 
 
(Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika)
Linia 1: Linia 1:
 
<languages/>
 
<languages/>
'''JĘZYK URZĘDOWY''' (ang. ''official language'') – obowiązujący oficjalnie język, który otrzymał specjalny status prawny na terenie danego państwa, regionu lub innej wydzielonej części. Zwykle jest stosowany w państwowych organach władzy państwowej (akty prawne, dokumenty rządowe, orzeczenia sądowe, wyroki i in.). Bywa także, że w wybranych regionach czy częściach państwa przyznany jest status j.u. innemu językowi, wówczas prawo wymaga, by także w nim wydawane były oficjalne dokumenty i inne materiały urzędowe. Pojęcie j.u. stosowane jest zazwyczaj nie dla określenia języka używanego przez ludzi zamieszkujących dane państwo, ale w odniesieniu do języka obowiązującego instytucje oraz przedstawicieli władzy, m.in. w administracji rządowej czy samorządowej, sądownictwie itd. (w tym znaczeniu j.u. ma następujące cechy: bezosobowy charakter wypowiedzi, dyrektywność, precyzyjność, standaryzacja budowy tekstów). Wybór obowiązującego w danym państwie j.u. często budzi wiele sporów i kontrowersji. Możliwe jest rozwiązanie alternatywne wobec ustalenia jednego j.u. – jest nim „urzędowa wielojęzyczność”, kiedy prawnie przyznaje się status j.u. więcej niż jednemu językowi; wówczas wszystkie usługi państwowe są dostępne we wszystkich j.u. Współcześnie w wielu państwach funkcjonuje równolegle kilka języków, wśród nich są też państwa oficjalnie uznające więcej niż jeden j.u. Przykładami oficjalnej wielojęzyczności na poziomie państw są m.in.: Belgia, Filipiny, Kanada, Szwajcaria, a na poziomie ponadpaństwowym – struktura UE. W wielu konstytucjach wymieniono język urzędowy / języki urzędowe lub narodowy/narodowe (uznano za taki konkretny język/języki). Pięć najpopularniejszych języków urzędowych to: chiński (dialekt mandaryński), hiszpański, angielski (jest uznanym za urzędowy w ponad 50 krajach), francuski i arabski. W krajach takich jak Hiszpania, Włochy czy Rosja obowiązuje jeden j.u., ale w poszczególnych regionach współistnieją z nim oficjalne lokalne języki urzędowe [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ma%C5%82gorzata_Kaczorowska M. Kaczorowska] ].
+
<div class="mw-translate-fuzzy">
 +
"LANGUE OFFICIELLE" - une langue qui a reçu un statut juridique spécial dans un pays, une région ou une autre partie désignée. Elle est généralement utilisée par les organes de l'autorité de l'État (actes juridiques, documents gouvernementaux, décisions de justice, jugements, etc.). Elle arrive également que dans certaines régions ou parties du pays, le statut de la langue officielle soit accordé à une autre langue et ainsi la loi exige que les documents officiels et autres documents officiels y soient également publiés. Le concept de langue officielle est généralement utilisé non pour décrire la langue utilisée par les personnes vivant dans un pays donné, mais pour faire référence à la langue des institutions et des autorités, y compris dans le gouvernement ou l'administration locale, le système judiciaire, etc. (en ce sens, l'unité présente les caractéristiques suivantes: caractère d'expression impersonnel, directive, précision, normalisation de la structure du texte). La choix de la langue officielle applicable dans le pays donné est souvent controverse. Une solution alternative à la détermination d'une langue officielle est possible - c'est le « multilinguisme officiel » quand le statut juridique est accordé aux plusieurs langues, alors tous les services publics sont disponibles dans toutes les unités. De nos jours, de nombreux pays ont plusieurs langues en parallèle. Les exemples de multilinguisme officiel au niveau des États sont, entre autres, la Belgique, les Philippines, le Canada, la Suisse et au niveau supranational - la structure de l'UE. De nombreuses constitutions mentionnent la / les langue (s) officielle (s) ou nationale / nationale (reconnue (s) comme telle (s) langue (s) spécifique (s). Les cinq langues officielles les plus populaires sont: le chinois (dialecte mandarin), l'espagnol, l'anglais (reconnu comme officiel dans plus de 50 pays), le français et l'arabe. Dans des pays tels que l’Espagne, l’Italie ou la Russie, une unité s’applique, mais les langues officielles locales officielles coexistent avec elle dans certaines régions. [M. Kaczorowska].Sources: M. Wojtak, Styl urzędowy, [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, red. J. Bartmiński, t. 2, Współczesny język polski, „Wiedza o Kulturze”, Wrocław 1993.
 +
</div>
  
'''Literatura''': M. Wojtak, ''Styl urzędowy'', [w:] ''Encyklopedia kultury polskiej XX wieku'', red. J. Bartmiński, t. 2, ''Współczesny język polski'', „Wiedza o Kulturze”, Wrocław 1993.
+
'''Littérature''': M. Wojtak, ''Styl urzędowy'', [w:] ''Encyklopedia kultury polskiej XX wieku'', red. J. Bartmiński, t. 2, ''Współczesny język polski'', „Wiedza o Kulturze”, Wrocław 1993.

Aktualna wersja na dzień 21:51, 10 lut 2020

Inne języki:
English • ‎français • ‎polski • ‎русский

"LANGUE OFFICIELLE" - une langue qui a reçu un statut juridique spécial dans un pays, une région ou une autre partie désignée. Elle est généralement utilisée par les organes de l'autorité de l'État (actes juridiques, documents gouvernementaux, décisions de justice, jugements, etc.). Elle arrive également que dans certaines régions ou parties du pays, le statut de la langue officielle soit accordé à une autre langue et ainsi la loi exige que les documents officiels et autres documents officiels y soient également publiés. Le concept de langue officielle est généralement utilisé non pour décrire la langue utilisée par les personnes vivant dans un pays donné, mais pour faire référence à la langue des institutions et des autorités, y compris dans le gouvernement ou l'administration locale, le système judiciaire, etc. (en ce sens, l'unité présente les caractéristiques suivantes: caractère d'expression impersonnel, directive, précision, normalisation de la structure du texte). La choix de la langue officielle applicable dans le pays donné est souvent controverse. Une solution alternative à la détermination d'une langue officielle est possible - c'est le « multilinguisme officiel » quand le statut juridique est accordé aux plusieurs langues, alors tous les services publics sont disponibles dans toutes les unités. De nos jours, de nombreux pays ont plusieurs langues en parallèle. Les exemples de multilinguisme officiel au niveau des États sont, entre autres, la Belgique, les Philippines, le Canada, la Suisse et au niveau supranational - la structure de l'UE. De nombreuses constitutions mentionnent la / les langue (s) officielle (s) ou nationale / nationale (reconnue (s) comme telle (s) langue (s) spécifique (s). Les cinq langues officielles les plus populaires sont: le chinois (dialecte mandarin), l'espagnol, l'anglais (reconnu comme officiel dans plus de 50 pays), le français et l'arabe. Dans des pays tels que l’Espagne, l’Italie ou la Russie, une unité s’applique, mais les langues officielles locales officielles coexistent avec elle dans certaines régions. [M. Kaczorowska].Sources: M. Wojtak, Styl urzędowy, [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, red. J. Bartmiński, t. 2, Współczesny język polski, „Wiedza o Kulturze”, Wrocław 1993.

Littérature: M. Wojtak, Styl urzędowy, [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, red. J. Bartmiński, t. 2, Współczesny język polski, „Wiedza o Kulturze”, Wrocław 1993.

Counterliczniki