Szef Służby Cywilnej: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Administracji Publicznej

Linia 1: Linia 1:
'''SZEF SŁUŻBY CYWILNEJ''' – centralny organ administracji rządowej podlegający bezpośrednio prezesowi rady ministrów, przez niego również powoływany i odwoływany. SSC jest organem właściwym w sprawach → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Służba_cywilna służby cywilnej]. Kandydat na stanowisko SSC nie musi należeć do grona urzędników korpusu służby cywilnej. W polskiej administracji rządowej utworzono SSC w 1996 r., następnie organ nie istniał w latach 2006–2009 (w tym czasie jego kompetencje przejął szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów). Obsługę SSC zapewnia Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Do szczegółowych zadań SSC należy m.in.: czuwanie nad przestrzeganiem zasad służby, kierowanie procesem zarządzania zasobami ludzkimi, gromadzenie informacji o korpusie, przygotowywanie projektów aktów normatywnych, monitorowanie i nadzorowanie wykorzystania środków, planowanie, organizowanie i nadzorowanie szkoleń centralnych, upowszechnianie informacji, prowadzenie współpracy międzynarodowej, tworzenie projektu strategii zarządzania zasobami ludzkimi w korpusie (→[http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Rada_Służby_Cywilnej Rada Służby Cywilnej]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Beata_Springer B. Springer] ].
+
'''SZEF SŁUŻBY CYWILNEJ''' – centralny organ administracji rządowej podlegający bezpośrednio prezesowi rady ministrów, przez niego również powoływany i odwoływany. SSC jest organem właściwym w sprawach → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Służba_cywilna służby cywilnej]. Kandydat na stanowisko SSC nie musi należeć do grona urzędników korpusu służby cywilnej. W polskiej administracji rządowej utworzono SSC w 1996 r., następnie organ nie istniał w latach 2006–2009 (w tym czasie jego kompetencje przejął szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów). Obsługę SSC zapewnia Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Do szczegółowych zadań SSC należy m.in.: czuwanie nad przestrzeganiem zasad służby, kierowanie procesem zarządzania zasobami ludzkimi, gromadzenie informacji o korpusie, przygotowywanie projektów aktów normatywnych, monitorowanie i nadzorowanie wykorzystania środków, planowanie, organizowanie i nadzorowanie szkoleń centralnych, upowszechnianie informacji, prowadzenie współpracy międzynarodowej, tworzenie projektu strategii zarządzania zasobami ludzkimi w korpusie (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Rada_Służby_Cywilnej Rada Służby Cywilnej]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Beata_Springer B. Springer] ].
  
 
'''Literatura''': G. Rydlewski, ''Służba cywilna w Polsce. Przegląd rozwiązań na tle doświadczeń innych państw i podstawowe akty prawne'', Warszawa 2001.
 
'''Literatura''': G. Rydlewski, ''Służba cywilna w Polsce. Przegląd rozwiązań na tle doświadczeń innych państw i podstawowe akty prawne'', Warszawa 2001.

Wersja z 19:42, 26 maj 2018

SZEF SŁUŻBY CYWILNEJ – centralny organ administracji rządowej podlegający bezpośrednio prezesowi rady ministrów, przez niego również powoływany i odwoływany. SSC jest organem właściwym w sprawach → służby cywilnej. Kandydat na stanowisko SSC nie musi należeć do grona urzędników korpusu służby cywilnej. W polskiej administracji rządowej utworzono SSC w 1996 r., następnie organ nie istniał w latach 2006–2009 (w tym czasie jego kompetencje przejął szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów). Obsługę SSC zapewnia Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Do szczegółowych zadań SSC należy m.in.: czuwanie nad przestrzeganiem zasad służby, kierowanie procesem zarządzania zasobami ludzkimi, gromadzenie informacji o korpusie, przygotowywanie projektów aktów normatywnych, monitorowanie i nadzorowanie wykorzystania środków, planowanie, organizowanie i nadzorowanie szkoleń centralnych, upowszechnianie informacji, prowadzenie współpracy międzynarodowej, tworzenie projektu strategii zarządzania zasobami ludzkimi w korpusie (→ Rada Służby Cywilnej) [ B. Springer ].

Literatura: G. Rydlewski, Służba cywilna w Polsce. Przegląd rozwiązań na tle doświadczeń innych państw i podstawowe akty prawne, Warszawa 2001.

Counterliczniki