Translations

Język urzędowy/1/en: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Administracji Publicznej

(Utworzono nową stronę "OFFICIAL LANGUAGE – officially used language that is given a special legal status in a particular country, state, or other jurisdiction. Typically it is used in the na...")
(Brak różnic)

Wersja z 19:17, 16 maj 2018

Objaśnienie komunikatu (prześlij)

Ten komunikat nie posiada dokumentacji. Jeśli wiesz gdzie lub jak ten komunikat jest używany, możesz pomóc innym tłumaczom przez dodanie dokumentacji do tego komunikatu.

Tekst źródłowy komunikatu (Język urzędowy)
'''JĘZYK URZĘDOWY''' (ang. ''official language'') – obowiązujący oficjalnie język, który otrzymał specjalny status prawny na terenie danego państwa, regionu lub innej wydzielonej części. Zwykle jest stosowany w państwowych organach władzy państwowej (akty prawne, dokumenty rządowe, orzeczenia sądowe, wyroki i in.). Bywa także, że w wybranych regionach czy częściach państwa przyznany jest status j.u. innemu językowi, wówczas prawo wymaga, by także w nim wydawane były oficjalne dokumenty i inne materiały urzędowe. Pojęcie j.u. stosowane jest zazwyczaj nie dla określenia języka używanego przez ludzi zamieszkujących dane państwo, ale w odniesieniu do języka obowiązującego instytucje oraz przedstawicieli władzy, m.in. w administracji rządowej czy samorządowej, sądownictwie itd. (w tym znaczeniu j.u. ma następujące cechy: bezosobowy charakter wypowiedzi, dyrektywność, precyzyjność, standaryzacja budowy tekstów). Wybór obowiązującego w danym państwie j.u. często budzi wiele sporów i kontrowersji. Możliwe jest rozwiązanie alternatywne wobec ustalenia jednego j.u. – jest nim „urzędowa wielojęzyczność”, kiedy prawnie przyznaje się status j.u. więcej niż jednemu językowi; wówczas wszystkie usługi państwowe są dostępne we wszystkich j.u. Współcześnie w wielu państwach funkcjonuje równolegle kilka języków, wśród nich są też państwa oficjalnie uznające więcej niż jeden j.u. Przykładami oficjalnej wielojęzyczności na poziomie państw są m.in.: Belgia, Filipiny, Kanada, Szwajcaria, a na poziomie ponadpaństwowym – struktura UE. W wielu konstytucjach wymieniono język urzędowy / języki urzędowe lub narodowy/narodowe (uznano za taki konkretny język/języki). Pięć najpopularniejszych języków urzędowych to: chiński (dialekt mandaryński), hiszpański, angielski (jest uznanym za urzędowy w ponad 50 krajach), francuski i arabski. W krajach takich jak Hiszpania, Włochy czy Rosja obowiązuje jeden j.u., ale w poszczególnych regionach współistnieją z nim oficjalne lokalne języki urzędowe [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ma%C5%82gorzata_Kaczorowska M. Kaczorowska] ].
TłumaczenieOFFICIAL LANGUAGE – officially used language that is given a special legal status in a particular country, state, or other jurisdiction. Typically it is used in the national government and its works (legal acts, government documents, court statements, judgements, etc.). It may happen that in selected regions or parts of the country other language is given the status of the o.l. In that case it is legally required to publish official documents and other official materials also in this language. Usually, the concept of an official language is not used to indicate the language used by the people inhabiting the particular country, but more to indicate the language that is operative for institutions and representatives of the authority, among others the government administration or local-government administration, courts, etc. (in this sense, the o.l. can also be characterised by: impersonal character of expression, directiveness, precision, standardization of construction of texts). The choice of the o.l. in a particular country often awakens many disputes and controversies. There is an alternative to selecting just one o.l. – that is a “multilingual office”, when more than one o.l. has legal status and all the state services are available in all official languages. Today, there are many countries where a couple of languages function simultaneously, and some of the countries recognize more than one o.l. Countries that serve as examples of multilingual states are Belgium, the Philippines, Canada, Switzerland, and on the supranational level – the structure of the EU. In many constitutions the official language(s) or national language(s) (a specific language was recognised as such) are named. Five most common official languages are: Chinese (Mandarin dialect), Spanish, English (recognised as official language in more than 50 countries), French and Arabian. In countries like Spain, Italy or Russia only one o.l. is used, but in particular regions other local official languages coexist with the national one [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ma%C5%82gorzata_Kaczorowska/en M. Kaczorowska] ].

OFFICIAL LANGUAGE – officially used language that is given a special legal status in a particular country, state, or other jurisdiction. Typically it is used in the national government and its works (legal acts, government documents, court statements, judgements, etc.). It may happen that in selected regions or parts of the country other language is given the status of the o.l. In that case it is legally required to publish official documents and other official materials also in this language. Usually, the concept of an official language is not used to indicate the language used by the people inhabiting the particular country, but more to indicate the language that is operative for institutions and representatives of the authority, among others the government administration or local-government administration, courts, etc. (in this sense, the o.l. can also be characterised by: impersonal character of expression, directiveness, precision, standardization of construction of texts). The choice of the o.l. in a particular country often awakens many disputes and controversies. There is an alternative to selecting just one o.l. – that is a “multilingual office”, when more than one o.l. has legal status and all the state services are available in all official languages. Today, there are many countries where a couple of languages function simultaneously, and some of the countries recognize more than one o.l. Countries that serve as examples of multilingual states are Belgium, the Philippines, Canada, Switzerland, and on the supranational level – the structure of the EU. In many constitutions the official language(s) or national language(s) (a specific language was recognised as such) are named. Five most common official languages are: Chinese (Mandarin dialect), Spanish, English (recognised as official language in more than 50 countries), French and Arabian. In countries like Spain, Italy or Russia only one o.l. is used, but in particular regions other local official languages coexist with the national one [ M. Kaczorowska ].

Źródło: „http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php?title=Translations:Język_urzędowy/1/en&oldid=1583”
Counterliczniki