Wszystkie tłumaczenia
Wprowadź poniżej nazwę komunikatu, aby zobaczyć wszystkie dostępne tłumaczenia.
Znaleziono 2 tłumaczenia
| Nazwa | Tekst obecny |
|---|---|
| h angielski (en) | '''HAYEK, FRIEDRICH AUGUST VON''' (1899–1992) – an Austrian economist, social science methodologist, political philosopher, social thinker, researcher of the history of ideas and political doctrines. In 1974, together with Gunnar Myrdal, a Swedish social-democrat representing the opposing economic orientation, he received the Nobel Prize in Economics. As the most outstanding representative of the so-called Austrian school, he was an ardent supporter of individualism and market, and a fierce critic of socialism – both in its communist and social-democratic form. The Road to Serfdom (1944) was a pioneering work attacking economic interventionism. According to H., every socialist concept containing an element of economic planning must lead to the use of coercion, to treat the individual as an instrument for the realization of great social goals, and ultimately to such a proliferation of state control over all spheres of life that it would lead to reaching for totalitarian solutions. The Counter-Revolution of Science: Studies on the Abuses of Reason (1952) is a work on the inadequacy of methods developed by science to study society, since it is a complex mechanism of interdependence between individuals and social groups, whose development is impossible to predict precisely. Law, Legislation and Liberty (1973, 1976, 1979) is a three-volume work that develops the problems, previously raised by H., of rooting social life in the evolution of humanity, criticizes the concept of social justice and indicates the constitutional protection of the limited character of the state power. The Fatal Conceit: the Errors of Socialism (1988) is a recapitulation – property, contract, honesty are common values that allow a free society to function and can in no way be replaced by a directive of any social planner. H. studied law and economics at the University of Vienna, where he obtained his PhD in law (1921) and political science (1923). Here, in 1929, he was habilitated. He was a professor of economics and statistics at the London School of Economics, he headed the Department of Social and Moral Sciences at the University of Chicago (the most important centre of neoliberal thought at the time), and lectured on economic policy at the University of Freiburg, West Germany. His The Constitution of Liberty (1962) is considered the most outstanding work on freedom that appeared in the 20th century. H. combines the personal freedom of the individual with the functioning of a free-competitive economy based on the law of supply and demand. He opposes classically conceived justice, which is expressed in the rules of distribution of goods. The imposition of any model of distribution of goods on society is a denial of freedom. Justice can only be based on the principle of freely concluded contracts. In his opinion, individual freedom is a necessary condition, but insufficient for the existence of social order, because its content is defined by the moral principles that govern the use of freedom, and the undisputable legal principles that bind the will of the majority. For H. democracy is not an end in itself, but only a tool, a means enabling the proper functioning of a liberal society. He is a democrat because he is a liberal, not the other way around. H.’s writings had a significant impact on the emerging New Right. Freedom in terms of H. turns out to be a lack of coercion. Negative concept of freedom is dominating, indicating the circumstances of “freedom from” something. [[http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Justyna_Gra%C5%BCyna_Otto/en J.G. Otto]] |
| h polski (pl) | '''HAYEK FRIEDRICH AUGUST VON''' (1899–1992) – austriacki ekonomista, metodolog nauk społecznych, filozof polityki, myśliciel społeczny, badacz historii idei i doktryn politycznych. W 1974 r. wraz z reprezentującym przeciwną orientację ekonomiczną szwedzkim socjaldemokratą Gunnarem Myrdalem otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii. Jako najwybitniejszy przedstawiciel tzw. szkoły austriackiej był gorącym zwolennikiem indywidualizmu i rynku oraz zaciętym krytykiem socjalizmu – tak w jego komunistycznej, jak i socjaldemokratycznej postaci. Droga do zniewolenia (1944, The Road to Serfdom) stanowiła pionierską pracę atakującą gospodarczy interwencjonizm. Według H. każda socjalistyczna koncepcja zawierająca element gospodarczego planowania musi prowadzić do stosowania przymusu, traktowania jednostki jako instrumentu służącego do realizacji wielkich celów społecznych, a w końcu do takiego rozrostu kontroli państwa nad wszelkimi sferami jej życia, że doprowadzi to do sięgnięcia po rozwiązania totalitarne. Kontrrewolucja nauki. Studia nad nadużywaniem rozumu (1952, The Counter-Revolution of Science: Studies on the Abuses of Reason) to praca o nieadekwatności metod wypracowanych przez nauki ścisłe do badań społeczeństwa. Stanowi ono bowiem kompleksowy mechanizm współzależności jednostek i grup społecznych, którego rozwój nie jest możliwy do precyzyjnego przewidzenia. Prawo, prawodawstwo i wolność (1973, 1976, 1979, Law, Legislation and Liberty) to trzytomowe dzieło, które rozwija poruszone już wcześniej przez H. problemy zakorzenienia życia społecznego w ewolucji rodzaju ludzkiego, krytykuje koncepcję sprawiedliwości społecznej i wskazuje konstytucyjne zabezpieczenie ograniczonego charakteru władzy państwowej. Rekapitulację stanowi Fatalna zarozumiałość. Błędy socjalizmu (1988, The Fatal Conceit: the Errors of Socialism) – własność, umowa, uczciwość to powszechne wartości, które pozwalają funkcjonować wolnemu społeczeństwu i w żaden sposób nie mogą one zostać zastąpione dyrektywą jakiegokolwiek społecznego planisty. H. studiował prawo i ekonomię na uniwersytecie w Wiedniu, gdzie uzyskał doktoraty w zakresie prawa (1921) i nauk politycznych (1923). Tu też w 1929 r. habilitował się. Był profesorem ekonomii i statystyki w London School of Economics, kierował Katedrą Nauk Społecznych i Moralnych na uniwersytecie w Chicago (najbardziej naówczas liczącym się ośrodku myśli neoliberalistycznej), wykładał też politykę ekonomiczną na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu. Jego Konstytucja wolności (1962, The Constitution of Liberty) jest uznawana za najwybitniejszą pracę dotyczącą wolności, jaka ukazała się w XX w. H. łączy wolność osobistą jednostki z funkcjonowaniem wolnokonkurencyjnej gospodarki opartej na prawie popytu i podaży. Przeciwstawia się klasycznie pojmowanej sprawiedliwości, znajdującej wyraz w regułach podziału dóbr. Narzucenie społeczeństwu jakiegokolwiek modelu dystrybucji jest zaprzeczeniem wolności. Sprawiedliwość może być oparta tylko na zasadzie swobodnie zawieranych umów. Jego zdaniem wolność indywidualna jest warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym istnienia społecznego ładu, gdyż jego treść określają zasady moralne, które regulują korzystanie z wolności, oraz niekwestionowalne zasady prawne, które wiążą wolę większości. Dla H. demokracja nie jest celem samym w sobie, ale jedynie narzędziem, środkiem umożliwiającym prawidłowe funkcjonowanie społeczeństwa liberalnego. Jest on demokratą, ponieważ jest liberałem, nie odwrotnie. Pisma H. miały znaczący wpływ na tworzącą się Nową Prawicę. Wolność w ujęciu H. okazuje się brakiem przymusu. Dominuje negatywna koncepcja ujmowania wolności, wskazująca na okoliczności „wolności od” czegoś. [J.G. Otto] |