Wszystkie tłumaczenia
Wprowadź poniżej nazwę komunikatu, aby zobaczyć wszystkie dostępne tłumaczenia.
Znaleziono 4 tłumaczenia
| Nazwa | Tekst obecny |
|---|---|
| h angielski (en) | '''OFFICIAL LANGUAGE''' – officially used language that is given a special legal status in a particular country, state, or other jurisdiction. Typically it is used in the national government and its works (legal acts, government documents, court statements, judgements, etc.). It may happen that in selected regions or parts of the country other language is given the status of the o.l. In that case it is legally required to publish official documents and other official materials also in this language. Usually, the concept of an official language is not used to indicate the language used by the people inhabiting the particular country, but more to indicate the language that is operative for institutions and representatives of the authority, among others the government administration or local-government administration, courts, etc. (in this sense, the o.l. can also be characterised by: impersonal character of expression, directiveness, precision, standardization of construction of texts). The choice of the o.l. in a particular country often awakens many disputes and controversies. There is an alternative to selecting just one o.l. – that is a “multilingual office”, when more than one o.l. has legal status and all the state services are available in all official languages. Today, there are many countries where a couple of languages function simultaneously, and some of the countries recognize more than one o.l. Countries that serve as examples of multilingual states are Belgium, the Philippines, Canada, Switzerland, and on the supranational level – the structure of the EU. In many constitutions the official language(s) or national language(s) (a specific language was recognised as such) are named. Five most common official languages are: Chinese (Mandarin dialect), Spanish, English (recognised as official language in more than 50 countries), French and Arabian. In countries like Spain, Italy or Russia only one o.l. is used, but in particular regions other local official languages coexist with the national one [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ma%C5%82gorzata_Kaczorowska/en M. Kaczorowska] ]. |
| h francuski (fr) | "LANGUE OFFICIELLE" - une langue qui a reçu un statut juridique spécial dans un pays, une région ou une autre partie désignée. Elle est généralement utilisée par les organes de l'autorité de l'État (actes juridiques, documents gouvernementaux, décisions de justice, jugements, etc.). Elle arrive également que dans certaines régions ou parties du pays, le statut de la langue officielle soit accordé à une autre langue et ainsi la loi exige que les documents officiels et autres documents officiels y soient également publiés. Le concept de langue officielle est généralement utilisé non pour décrire la langue utilisée par les personnes vivant dans un pays donné, mais pour faire référence à la langue des institutions et des autorités, y compris dans le gouvernement ou l'administration locale, le système judiciaire, etc. (en ce sens, l'unité présente les caractéristiques suivantes: caractère d'expression impersonnel, directive, précision, normalisation de la structure du texte). La choix de la langue officielle applicable dans le pays donné est souvent controverse. Une solution alternative à la détermination d'une langue officielle est possible - c'est le « multilinguisme officiel » quand le statut juridique est accordé aux plusieurs langues, alors tous les services publics sont disponibles dans toutes les unités. De nos jours, de nombreux pays ont plusieurs langues en parallèle. Les exemples de multilinguisme officiel au niveau des États sont, entre autres, la Belgique, les Philippines, le Canada, la Suisse et au niveau supranational - la structure de l'UE. De nombreuses constitutions mentionnent la / les langue (s) officielle (s) ou nationale / nationale (reconnue (s) comme telle (s) langue (s) spécifique (s). Les cinq langues officielles les plus populaires sont: le chinois (dialecte mandarin), l'espagnol, l'anglais (reconnu comme officiel dans plus de 50 pays), le français et l'arabe. Dans des pays tels que l’Espagne, l’Italie ou la Russie, une unité s’applique, mais les langues officielles locales officielles coexistent avec elle dans certaines régions. [M. Kaczorowska].Sources: M. Wojtak, Styl urzędowy, [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, red. J. Bartmiński, t. 2, Współczesny język polski, „Wiedza o Kulturze”, Wrocław 1993. |
| h polski (pl) | '''JĘZYK URZĘDOWY''' (ang. ''official language'') – obowiązujący oficjalnie język, który otrzymał specjalny status prawny na terenie danego państwa, regionu lub innej wydzielonej części. Zwykle jest stosowany w państwowych organach władzy państwowej (akty prawne, dokumenty rządowe, orzeczenia sądowe, wyroki i in.). Bywa także, że w wybranych regionach czy częściach państwa przyznany jest status j.u. innemu językowi, wówczas prawo wymaga, by także w nim wydawane były oficjalne dokumenty i inne materiały urzędowe. Pojęcie j.u. stosowane jest zazwyczaj nie dla określenia języka używanego przez ludzi zamieszkujących dane państwo, ale w odniesieniu do języka obowiązującego instytucje oraz przedstawicieli władzy, m.in. w administracji rządowej czy samorządowej, sądownictwie itd. (w tym znaczeniu j.u. ma następujące cechy: bezosobowy charakter wypowiedzi, dyrektywność, precyzyjność, standaryzacja budowy tekstów). Wybór obowiązującego w danym państwie j.u. często budzi wiele sporów i kontrowersji. Możliwe jest rozwiązanie alternatywne wobec ustalenia jednego j.u. – jest nim „urzędowa wielojęzyczność”, kiedy prawnie przyznaje się status j.u. więcej niż jednemu językowi; wówczas wszystkie usługi państwowe są dostępne we wszystkich j.u. Współcześnie w wielu państwach funkcjonuje równolegle kilka języków, wśród nich są też państwa oficjalnie uznające więcej niż jeden j.u. Przykładami oficjalnej wielojęzyczności na poziomie państw są m.in.: Belgia, Filipiny, Kanada, Szwajcaria, a na poziomie ponadpaństwowym – struktura UE. W wielu konstytucjach wymieniono język urzędowy / języki urzędowe lub narodowy/narodowe (uznano za taki konkretny język/języki). Pięć najpopularniejszych języków urzędowych to: chiński (dialekt mandaryński), hiszpański, angielski (jest uznanym za urzędowy w ponad 50 krajach), francuski i arabski. W krajach takich jak Hiszpania, Włochy czy Rosja obowiązuje jeden j.u., ale w poszczególnych regionach współistnieją z nim oficjalne lokalne języki urzędowe [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ma%C5%82gorzata_Kaczorowska M. Kaczorowska] ]. |
| h rosyjski (ru) | '''ОФИЦИАЛЬНЫЙ ЯЗЫК''' (ang. ''official language'') – официально признанный язык, которому был предоставлен специальный правовой статус в государстве, регионе или другой выделенной части. Обычно он используется в государственных органах (правовые акты, правительственные документы, судебные решения, постановления и т.д.). Также бывает, что в некоторых регионах или частях страны статус о.я. предоставляется другому языку, тогда закон требует, чтобы официальные документы и другие официальные материалы также выпускались на этом языке. Термин о.я. обычно используется не для описания языка, используемого людьми, живущими в данной стране, а для обозначения языка, используемого учреждениями и представителями органов власти, такими как правительственная администрация или администрация самоуправления, судебные органы и т.д. (в этом смысле о.я. имеет следующие характеристики: безличностный характер высказывания, директивность, точность, стандартизация структуры текстов). Выбор о.я., используемого в данной стране, часто вызывает много споров и противоречий. Возможна альтернатива созданию одного о.я.. – это «официальное многоязычие», когда юридически признается статус о.я. более чем одному языку; тогда как все государственные услуги доступны на всех о.я. В настоящее время во многих странах одновременно существует несколько языков, среди них есть также государства, официально признающие более одного о.я.. Примеры официального многоязычия на национальном уровне являются: Бельгия, Филиппины, Канада, Швейцария, а на наднациональном уровне - структура ЕС. Во многих конституциях упоминаются официальный язык (языки) или национальный язык (языки) (который(ые) был(и) признан(ы) в качестве такового(ых) языка (языков)). Пятью наиболее популярными официальными языками являются: китайский (мандаринский диалект), испанский, английский (признанный официальным более чем в 50 странах), французский и арабский. В таких странах, как Испания, Италия или Россия, существует один о.я., но в определенных регионах с ним сосуществуют официальные местные официальные языки [ M. Качоровска ]. |