Wszystkie tłumaczenia
Wprowadź poniżej nazwę komunikatu, aby zobaczyć wszystkie dostępne tłumaczenia.
Znaleziono 4 tłumaczenia
| Nazwa | Tekst obecny |
|---|---|
| h angielski (en) | '''NOMINATION''' – one of non-contractual ways of establishing an employment relationship – alongside appointment and selection. The labour law does not include detailed regulations relating to n., which results in a multiplicity of legal acts relating to different groups of employees and institutions of nomination. The employment relationship on the basis of n. is only made in the cases specified in the separate laws called the service pragmatics that regulate the rights and duties of groups of employees in public services. Such specific regulations are included, among others, in the Civil Service Act, the Act on state offices’ employees, the Teachers’ Charter. N. is the basis for establishing a professional employment relationship, which differs from the obligation to work by a lack of equality of the parties: the employee (referred to in certain official relations as the functionary) and the employer. The particular nature of the work of the nominated employee is to carry out his/her duties under strict subordination, which may require him or her to be more readily available to the employer. It is expressed in the obligation to carry out instructions on the basis of which the employer has the right to temporarily change the essential employment conditions of the nominated employee. An employee hired on the basis of n. may be temporarily transferred to another office in the same or different locality, to the same or a different job position than he/she has been nominated for. Increased dependence and availability of the employee remaining in the professional employment relationship is compensated by greater employment stabilization. In the understanding of the labour law, n. is a unilateral legal act of an appropriate body, evoking – like appointment and selection – a double effect: it entrusts a given person with competences appropriate to the position he/she holds and leads to the establishment of an employment relationship. N. is an autonomous basis for establishing an employment relationship, therefore, for its validity, it does not require confirmation in the form of a contract of employment. On the other hand, the consent of the person concerned to take up employment is required, expressed directly by accepting the nomination or implicitly by actually starting to perform the duties (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Urz%C4%99dnik official]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Kamil_Mroczka/en K. Mroczka] ]. |
| h francuski (fr) | "NOMINATION" – l’un des moyens non contractuels de nouer une relation de travail - à côté de → désignation et choix. Le droit du travail ne contient pas de réglementation spécifique concernant les nominations, ce qui donne lieu à une multitude d'actes juridiques faisant référence à différents groupes d'employés et d'institutions de nomination. La relation de travail sur la base de la relation de travail n’est établie que dans les cas spécifiés dans des lois distinctes les pragmatiques des services qui réglementent les droits et obligations des groupes d’employés de la fonction publique. Parmi ces enregistrements spéciaux, on peut citer la loi sur la fonction publique, la loi sur les employés des bureaux de l'État et la Carte de l'enseignant. La nomination constitue la base de l'établissement d'une relation de travail de service, qui se distingue de la relation de travail obligatoire par le fait que les parties ne sont pas égales: le salarié (appelé responsable dans certaines relations d'affaires) et l'employeur. La nature spécifique du travail du salarié nommé consiste à exercer ses fonctions dans des conditions de stricte subordination, ce qui peut nécessiter qu'il soit plus disponible pour l'employeur. Cela se traduit par l'obligation d'exécuter des instructions sur la base desquelles l'employeur a le droit de modifier temporairement les conditions de travail importantes de l'employé désigné. Un employé employé sur la base d'un mois peut être temporairement muté dans un autre bureau situé dans la même ville ou dans une autre, à un poste identique ou différent de celui pour lequel il a été nommé. La dépendance accrue et la disponibilité de l'employé restant dans la relation de service sont compensées par une stabilisation accrue de l'emploi. Au sens du droit du travail, la nomination est un acte juridique unilatéral d’une autorité compétente qui, à l’instar de la nomination et du choix, a un double effet: il confie à une personne les compétences appropriées au poste occupé et conduit à l’établissement d’une relation de travail. La nomination constitue une base indépendante pour la conclusion d’une relation de travail. Par conséquent, sa validité ne nécessite pas de confirmation sous la forme d’un contrat de travail. Toutefois, le consentement de l'intéressé pour occuper un emploi est requis, qu'il soit exprimé directement par l'acceptation de la candidature ou implicitement par le début de ses fonctions (→ fonctionnaire). [K. Mroczka]. Sources: J. Itrich-Drabarek, Uwarunkowania, standardy i kierunki zmian funkcjonowania służby cywilnej w Polsce na tle europejskim, Varsovie 2010 ■ K. Mroczka, Wpływ polityki zarządzania zasobami ludzkimi w służbie cywilnej na funkcjonowanie państwa, Varsovie 2015 ■ M. Świątkowski, Kodeks Pracy. Komentarz, Varsovie a 2010. |
| h polski (pl) | '''MIANOWANIE''' – jeden z pozaumownych sposobów nawiązania stosunku pracy – obok → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Powo%C5%82anie powołania] i wyboru. Prawo pracy nie zawiera szczegółowej regulacji odnoszącej się do m., co skutkuje wielością aktów prawnych odnoszących się do różnych grup pracowników i instytucji mianowania. Stosunek pracy na podstawie m. nawiązywany jest wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnych ustawach określanych mianem tzw. pragmatyk służbowych, które regulują prawa i obowiązki grup pracowników służb publicznych. Takie szczególne zapisy zawierają m.in. ustawa o służbie cywilnej, ustawa o pracownikach urzędów państwowych, Karta Nauczyciela. M. stanowi podstawę nawiązania służbowego stosunku pracy, który od zobowiązaniowego stosunku pracy różni fakt braku równości stron: pracownika (zwanego w niektórych stosunkach służbowych funkcjonariuszem) oraz pracodawcy. Szczególny charakter pracy pracownika mianowanego polega na wykonywaniu przez niego obowiązków w warunkach ścisłego podporządkowania, które może wymagać od niego większej dyspozycyjności wobec pracodawcy. Wyraża się ona w obowiązku wykonywania poleceń, na podstawie których pracodawca ma prawo czasowo zmieniać istotne warunki zatrudnienia mianowanego pracownika. Pracownik zatrudniony na podstawie m. może być czasowo przeniesiony do innego urzędu w tej samej lub innej miejscowości, na takie samo lub inne stanowisko pracy niż to, na które uzyskał nominację. Zwiększona zależność i dyspozycyjność pracownika pozostającego w służbowym stosunku pracy jest rekompensowana większą stabilizacją zatrudnienia. M. w rozumieniu prawa pracy jest jednostronną czynnością prawną odpowiedniego organu, wywołującą – podobnie jak powołanie i wybór – podwójny skutek: powierza danej osobie kompetencje właściwe dla obsadzonego stanowiska oraz prowadzi do nawiązania stosunku pracy. M. jest samoistną podstawą nawiązania stosunku pracy, zatem dla swojej ważności nie wymaga potwierdzenia w postaci zawarcia umowy o pracę. Niezbędna natomiast jest zgoda zainteresowanego na podjęcie zatrudnienia, wyrażona wprost przez przyjęcie nominacji lub w sposób dorozumiany przez faktyczne przystąpienie do wykonywania swoich obowiązków (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Urz%C4%99dnik urzędnik]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Kamil_Mroczka K. Mroczka] ]. |
| h rosyjski (ru) | '''НАЗНАЧЕНИЕ''' – один из внедоговорных способов вступления в трудовые отношения - наряду с → призванием и выбором. Трудовое законодательство не содержит подробного положения о назначении, что приводит к большому количеству правовых актов, касающихся различных групп работников и назначающих учреждений. Трудовые отношения на основании назначения устанавливается только в случаях, указанных в отдельных актах, называемых «служебными прагматиками», которые регулируют права и обязанности групп работников государственной службы. Такие специальные положения содержатся, в частности, в законе о государственной службе, о работниках государственных учреждений, Уставе Учителя. Назначение является основанием для вступления в трудовые отношения, что отличается от обязательных трудовых отношений в связи с отсутствием равноправия сторон: работника (в некоторых деловых отношениях называемого должностным лицом) и работодателя. Особый характер работы назначенного работника заключается в выполнении им своих обязанностей в условиях строгой субординации, что может потребовать от него большей отдачи в отношениях с работодателем. Что выражается в обязанности выполнять указания, на основании которых работодатель имеет право временно изменять существенные условия найма назначенного работника. Работник, принятый на работу на основании назначения, может быть временно переведен в другое учреждение в том же или другом населенном пункте, на ту же или иную должность, чем та, на которую он был назначен. Увеличение зависимости и доступности работника, остающегося в служебных трудовых отношениях, компенсируется большей стабильностью занятости. Назначение по смыслу трудового законодательства - это односторонний правовой акт соответствующего органа власти, который, как и призвание, и выбор, имеет двойное действие: наделяет лицо полномочиями, соответствующими занимаемой должности, и ведет к установлению трудовых отношений. Назначение является неотъемлемым основанием для заключения трудовых отношений, поэтому для его законности не требуется подтверждение в форме трудового договора. Однако, необходимым является согласие заинтересованной стороны на трудоустройство, выраженное непосредственно принятием назначения или, как следствие, фактическим вступлением в исполнение своих обязанностей (→ должностное лицо) [ К. Мрочка ]. |