Wszystkie tłumaczenia
Wprowadź poniżej nazwę komunikatu, aby zobaczyć wszystkie dostępne tłumaczenia.
Znaleziono 2 tłumaczenia
| Nazwa | Tekst obecny |
|---|---|
| h angielski (en) | '''WELFARE STATE''' – aims to protect citizens against the risks associated with the operations of market economy, in particular the risk of losing their job, health, as well as the risk associated with old age; also a group of state institutions that provide social benefits and services to citizens. The policy of w.s. is implemented, generally, through the redistribution of income – financing of benefits and services – by means of the state budget, through social insurance, legal regulations for the operation of companies and the labour market. In addition to unemployment benefits, health care financing and pension programmes, over time, the state also began to finance help for families, housing programmes, equalizing the chances of social minorities, preparing for the profession, training the unemployed, social assistance programmes for those affected by poverty. The doctrine of w.s. was born on the basis of criticism of the assumptions of traditional liberalism based on the concept of the state as the “night watchman”. The w.s. programme thus consisted of the theory of the positive, or active, role of the state. The term welfare state appeared in Great Britain during World War II in opposition to the German warfare state and at the same time as a symbol of British unity. In the USA, the term welfare has a different meaning and means social help for the helpless. One can speak of w.s. in relation to the most economically advanced countries after World War II, in which the civilization of capitalism shaped in the 18th and 19th centuries was modified. Until the 1960s, the fight against unemployment, based on → Keynes’s theory, was an element of the policy of the w.s. Until the end of the 1960s, w.s. was considered an undisputed social achievement – a group of institutions that allows combining effectiveness that is a product of the market with social security. Criticism of the w.s. appeared in the stagflation of the 1970s, and attempts to reduce and reconstruct it in individual countries have appeared at least since the 1980s. Supporters of the w.s. are of the opinion that the benefits associated with it include: encouraging personal development by protecting individuals against social poverty; fostering greater productivity of the society through a healthier and better educated labour force; increasing social cohesion by ensuring everyone’s participation in the society. Critics are of the opinion that it hampers economic growth through higher tax burdens; it reduces poverty but it does not address structural inequalities and discrimination; it creates dependence by reducing the fear of poverty, and thus reducing the motivation to work. In Germany, the development of w.s. was started by Otto von Bismarck in the 1880s with compulsory health and unemployment insurance; its institutions were developed by the Weimar Republic, they survived the Third Reich period and were expanded in the 1950s. On the other hand, in Great Britain the social legislation was created at the beginning of the 20th century (the stages of doctrine forming include social reforms in England in years 1906-1914 and the Labour Party’s rule in 1945-1950), and Beveridge’s plan (1942, Social Insurance and Allied Services. The Beveridge Report in Brief) was a breakthrough and had symbolic significance. It contributed to the popularisation of social security and the introduction of public health care. In Sweden, w.s. started in the 1930s. In the USA, social security institutions were created during the New Deal period (1933–1939) under the administration of President Franklin Delano Roosevelt, and the programme of Great Society (Great Society, 1963–1969) of President Lyndon Johnson was similar to the idea of the European w.s. There are three models of w.s.: liberal, corporate-conservative and social-democratic. They differ in: the scope of responsibility they impose on the individual, family, lower-level communities – professional, territorial and state; institutional construct; the scope of eliminating social differences; level of benefits; share of social security expenditure in GDP. [[http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Justyna_Gra%C5%BCyna_Otto/en J.G. Otto]] |
| h polski (pl) | '''PAŃSTWO DOBROBYTU (OPIEKUŃCZE)''' – stawia sobie za cel zabezpieczenie obywateli przed ryzykiem związanym z działaniem gospodarki rynkowej, szczególnie z ryzykiem utraty pracy, zdrowia, jak również przed ryzykiem wiążącym się ze starością; także zespół instytucji państwowych, które dostarczają obywatelom świadczeń i usług społecznych. Polityka p.dob. jest realizowana, najogólniej, poprzez redystrybucję dochodów – finansowanie świadczeń i usług – za pomocą budżetu państwa, poprzez ubezpieczenia społeczne, prawne regulacje działania firm i rynku pracy. Oprócz zasiłków dla bezrobotnych, finansowania opieki zdrowotnej i programów emerytalnych, z czasem, państwo finansowało również pomoc rodzinom, programy mieszkaniowe, wyrównywanie szans mniejszości społecznych, przygotowanie do zawodu, szkolenia bezrobotnych, programy pomocy społecznej dla dotkniętych ubóstwem. Doktryna p.dob. zrodziła się na kanwie krytyki założeń tradycyjnego liberalizmu opartego na koncepcji państwa „stróża nocnego”. Program p.dob. składał się zatem na teorię pozytywnej, czyli aktywnej jego roli. Termin welfare state pojawił się w Wielkiej Brytanii w czasie II wojny światowej w opozycji do niemieckiego państwa wojennego (ang. warfare state) i jednocześnie symbol jedności Brytyjczyków. W USA termin welfare ma znaczenie odmienne i oznacza pomoc społeczną dla niezaradnych. O p.dob. można mówić w odniesieniu do najbardziej zaawansowanych gospodarczo krajów po II wojnie światowej, w których zmodyfikowano ukształtowaną w XVIII i XIX w. cywilizację kapitalizmu. Do lat sześćdziesiątych XX w. elementem polityki p.dob. była walka z bezrobociem, oparta na teorii → Keynesa. Do końca lat sześćdziesiątych XX w. p.dob. uznawane było za niekwestionowaną zdobycz społeczną – zespół instytucji, który pozwala łączyć efektywność będącą produktem rynku z bezpieczeństwem społecznym. Krytyka p.opiek. pojawiła się w okresie stagflacji lat siedemdziesiątych, a próby jego redukcji i rekonstrukcji w poszczególnych krajach pojawiają się co najmniej od lat osiemdziesiątych XX w. '''Zwolennicy''' p.dob. są zdania, że do korzyści z nim związanych należą: zachęcanie do rozwoju osobistego poprzez ochronę jednostek przed społeczną biedą; sprzyjanie większej wydajności społeczeństwa dzięki zdrowszej i lepiej wykształconej sile roboczej; zwiększanie spójności społecznej poprzez zapewnienie każdemu udziału w społeczeństwie. '''Krytycy''' są zdania, że hamuje ono wzrost gospodarczy poprzez większe obciążenia podatkowe; zmniejsza ubóstwo i biedę, nie rozwiązując problemu nierówności strukturalnych i dyskryminacji; rodzi zależność poprzez zmniejszanie obawy przed biedą, a tym samym obniżanie motywacji do pracy. W Niemczech rozwój p.dob. zapoczątkował Otto von Bismarck w latach osiemdziesiątych XIX w. przymusowymi ubezpieczeniami zdrowotnymi i na wypadek bezrobocia; jego instytucje rozwinęła republika weimarska, przetrwały okres III Rzeszy i rozbudowano je w latach pięćdziesiątych XX w. Z kolei w Wielkiej Brytanii ustawodawstwo społeczne tworzono w początku XX w. (etapy kształtowania się doktryny stanowią reformy społeczne w Anglii w latach 1906–1914 oraz rządy Partii Pracy w Anglii w latach 1945–1950), a przełomowe oraz symboliczne znaczenie miał plan Beveridge’a (1942, Social Insurance and Allied Services. The Beveridge Raport in Brief). Przyczynił się on do upowszechnienia ubezpieczeń społecznych i wprowadzenia publicznej służby zdrowia. W Szwecji p.dob. zapoczątkowano w latach trzydziestych. W USA instytucje zabezpieczenia społecznego tworzono w okresie Nowego Ładu (New Deal, 1933–1939) za administracji prezydenta Franklina Delano Roosevelta, ponadto program Wielkiego Społeczeństwa (Great Society, 1963–1969) prezydenta Lyndona Johnsona był zbliżony do idei europejskiego p.dob. Wyróżnia się trzy modele p.dob.: liberalny, korporacyjno-konserwatywny i socjaldemokratyczny. Różnią się: zakresem odpowiedzialności, jaki nakładają na jednostkę, rodzinę, wspólnoty niższego rzędu – zawodową, terytorialną i państwo; konstrukcją instytucjonalną; zakresem niwelowania różnic społecznych; poziomem świadczeń; udziałem wydatków na zabezpieczenie społeczne w PKB. Optymiści, tacy jak szwedzki ekonomista Gunnar Myrdal, laureat Nagrody Nobla, wyrażali przekonanie, że od nowoczesnego państwa dobrobytu, welfare state, prowadzić będzie droga – prosta, choć zapewne długa – do świata dobrobytu, welfare world. [J.G. Otto] |