Wszystkie tłumaczenia
Wprowadź poniżej nazwę komunikatu, aby zobaczyć wszystkie dostępne tłumaczenia.
Znaleziono 4 tłumaczenia
| Nazwa | Tekst obecny |
|---|---|
| h angielski (en) | '''POLICE''' (from Greek ''politeia'' and Latin ''politia'') – nowadays, it is a uniformed and armed formation intended to protect the safety of people and property and to maintain public safety and order. It can be organised like a military model and have a specialised character. Military police forces performing civil security tasks operate in France (''Gendarmerie nationale''), Italy (''Arma dei Carabinier'') or Spain (''Guardia Civil''). They can also be of a specialised character, dealing with particular areas of → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Bezpiecze%C5%84stwo_publiczne public safety] or specific categories of threats (e.g., medical police, sanitary, mining, forestry, postal and other police, today such terms as inspection, guards, etc., are used). In the modern world p. appears around 1500 in France as a police. In the 16th and 17th centuries, the entire internal administration outside the judiciary, military and treasury were called the police (the police state). Based on the experience of the period of absolute monarchy, the theory of the so-called law and police state, or police science, developed. It distinguished itself as an independent field of science in the 18th century and included within its scope a wide range of issues of administering the state, including the economic and financial sphere. The term “police” then had a broader understanding – in principle, it was synonymous with the concept of “state administration”. It was not until the first half of the 19th century that views on security were subjected to scientific and critical reflection and related to practice. In 1829, Sir Richard Maine, the creator of the metropolitan police in London, formulated the basic principles of the police actions: the goal of an effective police is to prevent crime, then detect and punish perpetrators of crime. As the citizens became independent from the state in the period of liberalism, the area of the concept of “police” became narrower, boiling down to the prevention of all dangers resulting from human coexistence and to limiting the citizen’s freedom of action in view of the good of the state. In the liberal state the police activity was preventive, so-called negative. The old, broader activity in the field of promoting the interests of the society – the so-called welfare police (''wohlfartpolizei'') – with the use of coercion went to the background. Moreover, as part of the emerging rule of law, every police action ceased to be free, it had to have a special statutory authorization. After the institutional concept of p. was formulated in the 19th century, the narrower material conception of p. gradually developed as an institution for combating threats. This narrowing was the result of the emerging liberal constitutional and legal state in which all state power is subordinated to the binding force of law. The statutes regulated a variety of administrative competences, fighting against threats was left to the p., which limited its power in the state. The result of this understanding of the scope of action of the p. was the Prussian Police Administration Act of 1931, which stipulated that it was obliged to carry out necessary measures within the established scope (under existing laws) in order to prevent both general and individual threats that violate security or public order. In the 20th century, due to the formation of totalitarian systems: fascist and communist, the activities of police services adopted an ideological character. Its functions were limited to protecting the hegemonic position of the ruling political party in the state and society [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Andrzej_Misiuk/en A. Misiuk] ]. |
| h francuski (fr) | "POLICE" (grecque : politeia, et latin : politia) - il s’agit aujourd’hui d’une formation en uniforme et armée destinée à protéger la sécurité des personnes et des biens et à maintenir la sécurité et le maintien de l’ordre public. Il peut être organisé sur un modèle militaire et avoir un caractère spécialisé. Les services de police militaire chargés de la sécurité civile opèrent en France (Gendarmerie Nationale), en Italie (Arma dei Carabinier) et en Espagne (Guardia Civil). Ils peuvent également être spécialisés et s’occuper de domaines spécifiques → de la sécurité publique ou de catégories spécifiques de menaces (par exemple, police médicale, sanitaire, minier, forestier, postal et autres services de police; des expressions telles qu’inspection, garde, etc. sont utilisées). Dans le monde moderne la police apparaît vers 1500 en tant que police en France. Aux 16e et 17e siècles, toute l'administration interne s’appelait la police, à l'exception de la justice, de l'armée et du trésor (État policier). Sur la base de l’expérience de la période de la monarchie absolue, la théorie de la soi-disant loi et l'état de la police, c'est-à-dire la formation de la police. Il est apparu comme un domaine scientifique indépendant au 18ème siècle et couvrait un large éventail de questions relatives à l’administration publique, y compris la sphère économique et financière. Le terme « police » avait une compréhension plus large à l'époque - il était fondamentalement synonyme du terme « administration d'État ». Ce n’est que dans la première moitié du 19e siècle que les vues sur la sécurité ont fait l’objet d’une réflexion scientifique et critique et ont porté sur la pratique. En 1829, Sir Richard Maine, le créateur de la police métropolitaine à Londres, a formulé les principes de base de l'activité de la police: l'objectif d'une police efficace est de prévenir le crime, puis de détecter et de punir les coupables. À mesure que les citoyens devenaient indépendants de l’État pendant la période libérale, le concept de « police » s’est réduit à la prévention de tous les dangers découlant de la coexistence des personnes et à la limitation de la liberté d’action d’un citoyen pour le bien de l’État. Dans un État libéral, l'activité de la police était préventive, dite négatif. Activité autrefois importante dans le domaine de la défense des intérêts de la société - le soi-disant police du bien-être (wohlfartpolizei) - sous la contrainte, est passée à l’arrière-plan. En outre, dans le cadre de la primauté du droit, toute action de la police cessait d'être gratuite, elle devait donc disposer d'une autorisation statutaire spéciale. Après la création du concept institutionnel de la police, au 19e siècle, la compréhension matérielle plus étroite de celle-ci s'est développée en tant que sujet aux menaces de combat. Cette réduction est le résultat de l’émergence d’un État constitutionnel et juridique libéral dans lequel tous les pouvoirs de l’État sont subordonnés à la force obligatoire de la loi. Les lois réglementaient diverses compétences administratives de la police et éventuellement il ne restait que la lutte contre des menaces, ce qui limitait son autorité au sein de l'État. La loi de 1931 sur l'administration de la police prussienne prévoyait l'obligation de prendre les mesures nécessaires dans les limites du champ d'application établi (en vertu de la législation en vigueur) afin d'empêcher les menaces tant communes qu'individuelles violant sécurité ou ordre public. Au 20e siècle, en liaison avec les systèmes totalitaires émergents: fasciste et communiste, les activités des services de police ont pris un caractère idéologique. Ses fonctions se limitaient à la protection de la position hégémonique dans l'État et la société du parti politique au pouvoir. [A. Misiuk]. |
| h polski (pl) | '''POLICJA''' (od greckiego ''politeia'' i łacińskiego ''politia'') – współcześnie jest to umundurowana i uzbrojona formacja przeznaczona do ochrony bezpieczeństwa ludzi i mienia oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Może być zorganizowana na wzór wojskowy i mieć wyspecjalizowany charakter. Wojskowe służby policyjne wykonujące zadania na rzecz bezpieczeństwa cywilnego działają we Francji (''Gendarmerie nationale''), we Włoszech (''Arma dei Carabinier'') czy w Hiszpanii (''Guardia Civil''). Mogą mieć też charakter wyspecjalizowany, zajmując się poszczególnymi obszarami → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Bezpiecze%C5%84stwo_publiczne bezpieczeństwa publicznego] lub określonymi kategoriami zagrożeń (np. policja lekarska, sanitarna, górnicza, leśna, pocztowa i inne; dzisiaj używa się takich określeń, jak inspekcja, straż itp.). W świecie nowożytnym p. pojawia się około 1500 r. we Francji jako police. W XVI i XVII w. nazywano policją całą wewnętrzną administrację poza sądownictwem, wojskowością i skarbowością (państwo policyjne). Na podstawie doświadczeń okresu monarchii absolutnej ukształtowała się teoria tzw. prawa i państwa policyjnego, czyli nauki policji. Wyodrębniła się ona jako samodzielna dziedzina nauki w XVIII w. i obejmowała swoim zakresem szeroki krąg zagadnień administrowania państwem, w tym również sferę ekonomiczno-finansową. Termin „policja” miał wówczas szersze rozumienie – w zasadzie był synonimem pojęcia „administracja państwowa”. Dopiero w pierwszej połowie XIX w. poglądy na bezpieczeństwo poddane zostały naukowej i krytycznej refleksji oraz powiązane z praktyką. W 1829 r. sir Richard Maine, twórca metropolitarnej policji w Londynie, sformułował podstawowe zasady działania policji: celem skutecznej policji jest zapobieganie przestępczości, następnie wykrywanie i karanie sprawców przestępstw. W miarę usamodzielniania się obywateli od państwa w okresie liberalizmu ścieśniał się obszar pojęcia „policja”, sprowadzając się do zapobiegania wszelkim niebezpieczeństwom wynikającym ze współżycia ludzi i ograniczania swobody działania obywatela ze względu na dobro państwa. W państwie liberalnym działalność policyjna była zapobiegawcza, tzw. negatywna. Dawna szeroka działalność na polu popierania interesów społeczeństwa – tzw. policja dobrobytu (''wohlfartpolizei'') – przy użyciu przymusu zeszła na dalszy plan. Ponadto w ramach kształtującego się państwa prawnego każde działanie policyjne przestało być swobodne, musiało mieć specjalne upoważnienie ustawowe. Po ukształtowaniu się instytucjonalnego pojęcia p. w XIX w. rozwinęło się stopniowo węższe materialne jej pojmowanie jako podmiotu do zwalczania zagrożeń. Zawężenie to było skutkiem powstającego liberalnego państwa konstytucyjnego i prawnego, w którym cała władza państwowa podporządkowana jest wiążącej mocy prawa. Ustawy regulowały różnorodne kompetencje administracyjne, p. pozostało zwal¬czanie zagrożeń, co ograniczało jej zakres władzy w państwie. Odbiciem takiego pojmowania zakresu działania p. była pruska ustawa o administracji policyjnej z 1931 r., która stanowiła, że ma ona obowiązek dokonywania w ustanowionym zakresie niezbędnych przedsięwzięć (w ramach obowiązujących ustaw) w celu zapobiegania zagrożeniom zarówno powszechnym, jak też jednostkowym, które naruszają bezpieczeństwo lub porządek publiczny. W XX w. w związku z tworzącymi się systemami totalitarnymi: faszystowskim i komunistycznymi, działalność służb policyjnych przyjęła charakter ideologiczny. Ograniczono jej funkcje do ochrony pozycji hegemonistycznej w państwie i społeczeństwie rządzącej partii politycznej [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Andrzej_Misiuk A. Misiuk] ]. |
| h rosyjski (ru) | '''ПОЛИЦИЯ''' (от греч. ''politeia'' и лат. ''politia'') – в настоящее время это обмундированное и вооруженное формирование, призванное охранять безопасность людей и имущества, обеспечивать безопасность и общественный порядок. Она может быть организована по военной модели и носить специализированный характер. Военная полиция, выполняющая задачи по обеспечению гражданской безопасности, действует во Франции (''Gendarmerie nationale''), в Италии (''Arma dei Carabinier'') или в Испании (''Guardia Civil''). Они также могут носить специализированный характер и касаться конкретных областей → государственной безопасности или конкретных категорий угроз (например, медицинская, санитарная, горнодобывающая, лесная, почтовая и другие виды полиции; сегодня используются такие термины, как инспекция, охрана и т.д.). В современном мире полиция появилась примерно в 1500 году во Франции под названием police. В XVI-XVII веках полицией называлась вся внутренняя администрация, кроме судебной системы, армии и казначейства (полицейское государство). На основании опыта периода абсолютной монархии была сформирована теория так называемого правового и полицейского государства, т.е. полицейской науки. В XVIII веке она выделилась как самостоятельная область науки и охватывала широкий круг вопросов государственного управления, включая экономическую и финансовую сферу. Термин «полиция» в то время имел более широкое толкование - фактически он был синонимом термина «государственное управление». Лишь в первой половине XIX века взгляды на безопасность подверглись научной и критической рефлексии и были связаны с практикой. В 1829 году сэр Ричард Мэйн, основатель столичной полиции Лондона, сформулировал основные принципы деятельности полиции. Целью эффективной полиции является предупреждение преступности, а затем выявление и наказание виновных в совершении преступлений. По мере обретения гражданами независимости от государства в период либерализма, термин «полиция» стал более узким, ограничиваясь предотвращением любых угроз, связанных с сосуществованием людей и ограничением свободы действий граждан во имя государства. В либеральном государстве деятельность полиции была превентивной, так называемой «негативной». Бывшая широкая деятельность в области отстаивания интересов общества, так называемая, «социальная полиция» (wohlfartpolizei) путем принудительных действий, сошла на второй план. Кроме того, в рамках формирующегося правового государства каждое полицейское действие перестало быть свободным, и должно было иметь специальные законные полномочия. После формирования институционального понятия полиция в XIX веке постепенно сформировалось более узкое материальное представление о нем, как о предмете борьбы с угрозами. Это сужение произошло в результате появления либерального конституционно-правового государства, в котором вся государственная власть подчиняется обязательной силе закона. Законы регулировали различные административные полномочия, в этом контексте полиция наделялась полномочиями в борьбе с угрозами, ограничивая ее власть в государстве. В прусском законе 1931 года о полицейском администрировании было отражено такое понимание сферы деятельности полиции, которое предусматривало, что полиция в обязательном порядке должна осуществлять в установленном объеме необходимые мероприятия (в рамках действующего законодательства) в целях предотвращения угроз, как общих, так и индивидуальных, которые нарушают безопасность или общественный порядок. В XX веке в связи с формированием тоталитарных систем: фашистской и коммунистической, деятельность полицейских служб приобрела идеологический характер. Функции полиции ограничивались до защиты гегемонистского положения в государстве и обществе правящей политической партии [А. Мисиук]. |