Wszystkie tłumaczenia
Wprowadź poniżej nazwę komunikatu, aby zobaczyć wszystkie dostępne tłumaczenia.
Znaleziono 4 tłumaczenia
| Nazwa | Tekst obecny |
|---|---|
| h angielski (en) | '''POLITICS''' – Franciszek Ryszka notes that p. is as old a concept as the history of our culture and refers to the part of interpersonal relations characterized by domination, government, power – the decisions of one man or a group of people imposed on others and enforced. He brings the definition of p.to the statement: p. is a planned and organised pursuit of gaining and maintaining power – a pursuit which corresponds to certain human actions. This definition refers to the classical definition of Max Weber: p. is a desire to take part in power or to influence the division of power, whether between states or within the state among the groups of people that it covers. In his opinion, the one who cultivates the p. is seeking power – the power understood as a means of serving other purposes, ideal or selfish, or to power itself, in order to benefit from the sense of dignity which it gives. According to Weber, p. in the broader sense is any kind of self-governing action, in the narrower – a set of activities undertaken with the intention of participating in power – either between states or between groups within the state. Chancellor Otto von Bismarck noted that p. is not a science... but art, and Johann Wolfgang von Goethe called it the domain of dirt. There are five most popular concepts of p.: classic, coercive, conflicting, consensual, concept of p. without ideology. 1. The classic concept of p. in essence synthesizes three basic assumptions: the objective of p. is the common good of citizens; caring for the common good requires careful management of the state; management of the state is an art requiring knowledge, skills and psychological predisposition, hence the most popular and one of the oldest terms is: p. is the art of state management. What lies in the centre of the classic interpretation is the problem of power and state institutions. The key term is the state. The origin of this concept goes back to the ancient Greek tradition. The word p. comes from the term polis – p. in this view was connected with the issues of polis and as a result it was what concerned the ''polis''. 2. In the coercive concept of p., the emphasis is placed on the basic task of a modern state, namely the care for safety and the maintenance of public order. Therefore, p. is the legitimate application of the means of public regulation, including coercion, not only to the human body, but also to the material goods that are his property. Coercive policy is the p. of the state of law. 3. In the conflicting concepts of p. the key terms are: contradiction, aggression, violence, combat, disintegration, confrontation. Conflict is characterized by the fact that the parties strive for mutually exclusive goals, which generally have an existential value for them (e.g., the territory of the state, its sovereignty), it is resolved by battles, during which new enemies and allies appear. The conflicting views of p. occur in many variants, for example, in Carl Schmitt’s decisionism, what is political is constituted by the relationship between us and the enemy. The terms “friend” and “enemy” have a concrete existential meaning. The enemy is a fighting or at least ready-to-fight organised group of people who stands in the way of another, similarly organised group. Politics is thus reduced to maintaining the social order and locating anyone who can take hostile actions. The existential antagonisms are always taken into account and the nature of the enemy is described as the one who disturbs the order in the state. Schmitt’s politicalness assumes a constant dispute, or more precisely, the ever-present willingness to dispute. 4. In consensual concepts, p. is perceived as the art of reaching a compromise, eliminating violence in interpersonal relations – p. as a consensus. As in the sentence: consent builds, dissent ruins. The proponents of such an optics are, above all, liberals. They reduce the p. to the need to safeguard the conditions of civil liberties and to eliminate the causes of its limitations – such as wars, conflicts. In this specific view, p. is a method based on compromise and negotiation, not on coercion and naked power. 5. In concepts of p. without ideology, it is perceived as the art of being chosen and having been chosen. Being chosen becomes an end in itself, not a means leading to the right political goal. Political success is measured by the number of received votes. P. is limited to the fight for the acquisition of the political market, that is, primarily, the support of voters. The market is governed by the laws of supply and demand, and the offered goods require promotion (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Polityka_a_administracja_według_Webera politics and administration according to Weber]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Justyna_Gra%C5%BCyna_Otto/en J.G .Otto] ]. |
| h francuski (fr) | "POLITIQUE" - Franciszek Ryszka note que ce concept est aussi ancien que l’histoire de notre culture et se réfère à cette partie des relations interpersonnelles dont le contenu est dominion, gouvernance, pouvoir - décisions prises par une personne ou un groupe de personnes et imposées. Cela réduit la définition de la politique à la déclaration que la politique c’est une poursuite planifiée et organisée visant à acquérir et à conserver le pouvoir - une aspiration qui correspond à des activités humaines spécifiques. Cette définition renvoie à la définition classique de Max Weber: c’est la poursuite de la participation au pouvoir ou d’influencer la division du pouvoir, que ce soit entre États ou au sein d’un État entre groupes de personnes qu’elle couvre. À son avis, celui qui la pratique s'efforce de prendre le pouvoir - le pouvoir compris comme un moyen au service d'autres objectifs idéaux ou égoïstes, ou le pouvoir lui-même de jouir du sens de la dignité qu'il confère. Selon Weber, la politique au sens large, c’est tout type d’activité de gestion indépendante, dans une activité plus restreinte - un ensemble d’actions entreprises dans l’intention de participer au pouvoir - soit entre États, soit entre groupes au sein de l’État. Le chancelier Otto von Bismarck a noté que la politique n'est pas une science ... mais un art, et Johann Wolfgang von Goethe a appelé la politique le domaine de la terre. Il existe cinq concepts les plus populaires: classique, coercitif, conflictuel, consensuel, concept sans idéologie. 1. Le concept classique de la politique peut être synthétisée en trois hypothèses de base: le but de la satisfaction est le bien commun des citoyens; le souci du bien commun exige une gestion prudente de l'État ; la gestion d’État est un art qui nécessite des connaissances, des compétences et des prédispositions psychologiques, d’où le terme le plus populaire et l’un des plus anciens: la politique c’est l’art de gérer l’État. L'interprétation classique met l'accent sur les questions de pouvoir et d'institutions étatiques. Le concept clé est l'État. L'origine de ce concept remonte à la tradition grecque antique. Le mot politique vient du terme polis – la politique dans cette approche était liée à des questions de polis et en conséquence était ce qui se rapporte au polis. 2. Dans le concept coercitif, l'accent est mis sur la tâche fondamentale de l'État moderne, qui consiste à veiller à la sécurité et au maintien de l'ordre public. Par conséquent, la politique c’est l'utilisation légitime de mesures de régulation publique, ainsi que la contrainte, non seulement contre le corps humain, mais aussi les biens matériels en étant la propriété, sont également légitimes. La politique coercitive est une politique d’État de droit. 3. Dans les concepts conflictuels de politique, les concepts clés sont: contradiction, agression, violence, lutte, désintégration, confrontation. Le conflit se caractérise par le fait que les parties s’efforcent d’obtenir des objectifs qui s’excluent mutuellement et qui ont généralement pour eux une valeur existentielle (par exemple, le territoire de l’État, sa souveraineté) sont résolus au cours d’un combat. De nouveaux ennemis et alliés sont alors révélés. Les idées conflictuels de la politique se présentent sous de nombreuses variantes, par exemple dans le décisionisme de Carl Schmitt, la politique constitue la relation entre nous et l'ennemi. Les termes « ami » et « ennemi » ont ici une signification existentielle concrète. Un ennemi est un groupe de combat ou au moins prêt à combattre un groupe organisé de personnes qui s'oppose à un autre groupe similaire. La politique est donc réduite au maintien de l'ordre social et à la localisation de tous ceux qui peuvent prendre des mesures hostiles. Les antagonismes existentiels sont toujours pris en compte ici et la nature de l'ennemi - celui qui perturbe l'ordre dans l'État - est décrite. Selon Schmitt, la politique présuppose une querelle constante ou, plus précisément, ne cesse jamais d'être prête à la dispute. 4. Dans les concepts consensuels, on considère l'art de parvenir à un compromis en éliminant la violence dans les relations interpersonnelles – la politique comme consensus. Selon la phrase: le consentement s'accumule, la dissension ruine. Les libéraux sont avant tout des partisans de cette optique. Ils réduisent la politique à la garantie des conditions de la liberté civile et éliminent les raisons de ses restrictions - telles que les guerres, les conflits. Dans cette approche spécifique, la politique est une méthode basée sur le règlement et la négociation, et non sur la contrainte et le pouvoir nu. 5. Dans les concepts de la politique sans idéologie, la politique est perçu comme l'art d'être choisi et d'être élu. Être élu devient une fin en soi, pas un moyen d'atteindre un objectif politique réel. Le succès politique se mesure au nombre de votes reçus. La politique est réduite à se battre pour gagner le marché politique, c'est-à-dire avant tout le soutien des électeurs. Ce marché est régi par les lois de l'offre et de la demande et les produits proposés doivent être promus. (→ politique et administration selon Weber). [J.G. Otto]. |
| h polski (pl) | '''POLITYKA''' – Franciszek Ryszka zauważa, że p. jest pojęciem starym jak dzieje naszej kultury i odnosi się do tej części stosunków międzyludzkich, których treścią jest panowanie, rządzenie, władza – decyzje jednego człowieka lub grupy ludzi narzucane innym i egzekwowane. Definicję p. sprowadza on do stwierdzenia: p. to planowe i zorganizowane dążenie do zdobycia oraz utrzymania władzy – dążenie, któremu odpowiadają określone działania ludzkie. Definicja ta nawiązuje do klasycznej definicji Maxa Webera: p. to dążenie do udziału we władzy lub do wywierania wpływu na podział władzy, czy to między państwami, czy też w obrębie państwa między grupami ludzi, które ono obejmuje. Jego zdaniem ten, kto uprawia p., ten dąży do władzy – do władzy rozumianej jako środek w służbie innych celów, idealnych lub egoistycznych, lub do władzy dla niej samej, aby korzystać z poczucia godności, które ona daje. Według Webera p. w szerszym rozumieniu to każdy rodzaj samodzielnej kierowniczej czynności, w węższym – zespół działań podejmowanych w zamiarze uczestnictwa we władzy – bądź pomiędzy państwami, bądź pomiędzy grupami wewnątrz państwa. Kanclerz Otto von Bismarck zauważał, iż p. nie jest nauką… lecz sztuką, a Johann Wolfgang von Goethe nazywał p. domeną brudu. Istnieje pięć najpopularniejszych koncepcji p.: klasyczna, koercyjna, konfliktowa, konsensualna, koncepcja p. bez ideologii. 1. Klasyczne pojęcie p. w istocie syntetyzowało w sobie trzy podstawowe założenia: celem p. jest wspólne dobro obywateli; dbałość o wspólne dobro wymaga roztropnego zarządzania państwem; zarządzanie państwem jest sztuką wymagającą wiedzy, umiejętności i predyspozycji psychicznych, stąd najpopularniejsze i jedno z najstarszych określeń brzmi: p. to sztuka zarządzania państwem. W klasycznej interpretacji w centrum mieści się problematyka władzy i instytucji państwowych. Pojęciem kluczowym jest państwo. Rodowód tej koncepcji sięga starożytnej tradycji greckiej. Słowo p. pochodzi od terminu polis – p. w tym ujęciu wiązała się ze sprawami polis i w efekcie była tym, co dotyczy polis. 2. W koercyjnej koncepcji p. nacisk kładziony jest na podstawowe zadanie nowoczesnego państwa, jakim jest dbałość o bezpieczeństwo oraz utrzymywanie porządku publicznego. Dlatego też p. to prawomocne stosowanie środków publicznej regulacji, również przymusu, nie tylko wobec ciała człowieka, ale też dóbr materialnych będących jego własnością. Polityka koercyjna jest p. państwa prawa. 3. W konfliktowych koncepcjach p. kluczowe są pojęcia: sprzeczność, agresja, przemoc, walka, dezintegracja, konfrontacja. Konflikt cechuje się tym, iż strony dążą do wzajemnie wykluczających się celów, które na ogół mają dla nich wartość egzystencjalną (np. terytorium państwa, jego suwerenność), jest rozstrzygany w drodze walki, w walce ujawniają się nowi wrogowie i sojusznicy. Konfliktowe ujęcia p. występują w wielu wariantach, przykładowo w decyzjonizmie Carla Schmitta to, co polityczne, konstytuuje relacja między nami i wrogiem. Pojęcia „przyjaciel” i „wróg” mają tu konkretny sens egzystencjalny. Wróg to walcząca lub co najmniej gotowa do walki zorganizowana grupa ludzi, która stoi na drodze innej, podobnie zorganizowanej grupy. Polityka zostaje zatem sprowadzona do utrzymania porządku społecznego i lokalizacji każdego, kto może podjąć wrogie działania. Zawsze uwzględnia się tutaj antagonizmy egzystencjalne i opisuje naturę wroga – tego, który zakłóca porządek w państwie. Polityczność według Schmitta zakłada nieustanny spór, czy bardziej precyzyjnie, nigdy nie ustającą gotowość do sporu. 4. W koncepcjach konsensualnych p. postrzegana jest jako sztuka dochodzenia do kompromisu, eliminacji przemocy w stosunkach międzyludzkich – p. jako konsensus. W myśl sentencji: zgoda buduje, niezgoda rujnuje. Zwolennikami takiej optyki są nade wszystko liberałowie. Redukują oni p. do zabezpieczenia warunków wolności obywatelskiej i eliminowania przyczyn jej ograniczeń – takich jak wojny, konflikty. W tym specyficznym ujęciu p. jest metodą opartą na ugodzie i negocjacjach, a nie na przymusie i nagiej sile. 5. W koncepcjach p. bez ideologii postrzegana jest ona jako sztuka bycia wybieranym i bycia wybranym. Bycie wybranym staje się celem samym w sobie, a nie środkiem prowadzącym do właściwego celu politycznego. Sukces polityczny mierzony jest liczbą zdobytych głosów. P. zostaje sprowadzona do walki o zdobycie rynku politycznego, to znaczy przede wszystkim poparcia wyborców. Rynkiem tym rządzą prawa podaży i popytu, a oferowany towar wymaga promocji (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Polityka_a_administracja_według_Webera polityka a administracja według Webera]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Justyna_Gra%C5%BCyna_Otto J.G .Otto] ]. |
| h rosyjski (ru) | '''ПОЛИТИКА''' – Францишек Рышка отмечает, что политика - это старая концепция, также как история нашей культуры, и относится она к той части межличностных отношений, содержанием которых является господство, правление, власть – решения одного человека или группы лиц, навязанные другим и приведенные в исполнение. Определение политики сводится к следующему: политика - это спланированное и организованное стремление получить и сохранить власть - стремление, которому соответствуют определенные человеческие действия. Это определение относится к классическому определению Макса Вебера: политика - это желание участвовать во власти или влиять на распределение власти, будь то между государствами или внутри государства между группами людей, которые в него входят. По его мнению, тот, кто занимается политикой, стремится к власти - власти, понимаемой как средство служения другим целям, идеалам или эгоизму, или власти для самой власти, чтобы получить чувство собственного достоинства, которое она дает. По мнению Вебера, политика в более широком смысле - это любая независимая управленческая деятельность, в более узком смысле - комплекс мероприятий, проводимых с намерением участия во власти - либо между странами, либо между группами внутри страны. Канцлер Отто фон Бисмарк отметил, что политика - это не наука... а искусство, и Иоганн Вольфганг фон Гете назвал ее доменом грязи. Существует пять наиболее популярных концепций политики: классическая, принудительная, конфликтная, консенсуальная, концепция политики без идеологии. 1. Классическая концепция политики объединяет в себе три основных предположения: целью политики является общее благо граждан; общее благо требует разумного управления государством; государственное управление - это искусство, требующее знаний, навыков и психических предрасположенностей, поэтому наиболее популярным и одним из старейших выражений является: политика - это искусство государственного управления. Классическая интерпретация акцентирует внимание на вопросы власти и государственных институтов. Ключевым понятием является государство. История возникновения этой концепции уходит корнями в древнегреческую традицию. Слово «политика» произошло от понятия polis – политика в этом понимании была связана с делами polis в результате, была тем, что касалось polis. 2. В концепции принуждения политики акцент сделан на основной задаче современного государства - заботе о безопасности и поддержании общественного порядка. Поэтому политика является законным применением мер государственного регулирования, в том числе принуждения, не только к человеческому организму, но и к принадлежащим ему материальным благам. Принудительная политика - это политика верховенства права. 3. В конфликтных концепциях политики ключевыми понятиями являются: противоречие, агрессия, насилие, борьба, дезинтеграция, конфронтация. Конфликт характеризуется тем, что стороны преследуют взаимоисключающие цели, которые обычно имеют для них экзистенциальную ценность (например, территория государства, его суверенитет), решаются путем борьбы, в борьбе появляются новые враги и союзники. Конфликтные концепции политики проявляются во многих вариантах, например, в принятии Карлом Шмиттом политических решений, которые формируют отношения между нами и врагом. Понятия «друг» и «враг» имеют здесь конкретный экзистенциальный смысл. Враг - это воюющая или, по крайней мере, готовая сражаться организованная группа людей, которые стоят на пути другой, аналогичной организованной группы. Таким образом, политика сводится к поддержанию общественного порядка и раскрытию местонахождения каждого, кто может предпринять враждебные действия. Тут всегда учитываются экзистенциальные антагонизмы и описывается природа врага - того, кто нарушает порядок в государстве. Политика, по мнению Шмитта, предполагает постоянный спор или, точнее, бесконечную готовность спорить. 4. В консенсуальных концепциях политика понимается как искусство достижения компромисса, искоренения насилия в межличностных отношениях – политика как консенсус. Согласно высказыванию: согласие - строит, разногласие - разрушает. В первую очередь либералы поддерживают такой подход. Они сводят политику к обеспечению условий гражданской свободы и устранению причин ее ограничений, таких как войны и конфликты. В этой конкретной перспективе политика является методом, основанным на урегулировании и переговорах, а не на принуждении и обнаженной силе. 5. Концепция политики без идеологии трактуется, как искусство быть избираемым и избранным. Избрание становится самоцелью, а не средством достижения соответствующей политической цели. Политический успех измеряется количеством полученных голосов. Политика сводится к борьбе за завоевание политического рынка, то есть, прежде всего, к поддержке избирателей. Этот рынок регулируется законами спроса и предложения, и предлагаемые товары требуют рекламы (→ политика и управление в согласно Веберу) [ Д. Г. Отто]. |