Wszystkie tłumaczenia
Wprowadź poniżej nazwę komunikatu, aby zobaczyć wszystkie dostępne tłumaczenia.
Znaleziono 4 tłumaczenia
| Nazwa | Tekst obecny |
|---|---|
| h angielski (en) | '''PRINCIPLE OF SUBSIDIARITY''' (Latin: ''subsidiarius'', ''subsidium'' – reserve, assistance, support) – one of the organisational features of modern democratic states, its essence is best described by the statement: as much power as necessary, as much freedom as possible and as much state as necessary, as much society as possible. The principle of subsidiarity is mentioned in the preamble to the Polish constitution. It is one of the fundamental constitutional principles of the EU, which is enshrined in the Treaty on the EU and in the Protocol No. 2 on the application of the principles of subsidiarity and proportionality (attached to the TEU and the Treaty on the Functioning of the EU). The concept of subsidiarity derives from philosophy. It can be found in the writings of thinkers such as: Aristotle, Thomas Aquinas, Althusius, Hegel, Tocqueville, Proudhon, Kettler. It was also present in the Catholic social teachings, in the encyclical ''Quadragesimo anno'' by Pope Pius XI it was written that a unit should perform independently whichever task it can. If, however, for any reasons it cannot handle the task, it should be provided with support and assistance from the state. In the legal science, subsidiarity means that the rights and freedoms of individuals are the source of all rights and obligations of the community. In political science, subsidiarity applies to the specifics of political power. Subsidiary authority should help members of society in achieving its goals, avoid using violence in management. According to the principle of subsidiarity decisions regarding the individual and his/her family should be made at the level closest to the citizen. Its essence is cooperation and complementarity of citizens and public institutions and functioning of the authority (on different levels) as assistance in relations to the activities of the units that established it, and implementation of only the tasks that cannot be effectively performed by the lower organisational structures (local and self-government authorities) or by the citizens themselves, acting individually or through institutions of the civil society. The principle’s goal is to enhance and improve public good through engaging civil organisations in implementing public tasks. Its implementation allows to participate in the decision-making process on local, regional and national levels, and for the citizens to participate in co-managing and co-governing (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Partycypacja_społeczna social participation], [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Współrządzenie_lokalne local governance], [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Współrządzenie_partycypacyjne participatory governance]). In the European Union, subsidiarity refers to the division of tasks between EU bodies and national administrations of the member states (also regional and local authorities) and to the EU legislation of substancial as well as formal aspects. According to the rule that each decision should be made at the lowest decision level (closest to the citizen), only decisions and actions should be taken at the supranational level that ensure greater efficiency and effectiveness resulting from joint implementation than if they were left to the exclusive competence of governments (regions, municipalities) of the member states. In accordance with the requirements of subsidiarity, the Union acts only if and to the extent that the objectives of the intended action can not be sufficiently achieved by the member states, both at central and regional and local levels, and if, because of the size or effects, the proposed action would be better achieved at the Union level [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Agnieszka_Bejma/en A. Bejma], [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Krzysztof_Tomaszewski/en K. Tomaszewski] ]. |
| h francuski (fr) | "PRINCIPE DE SUBSIDIARITÉ" (Latin subsidiarius, subsidiium - réserve, aide, soutien) - l’une des caractéristiques politiques des États démocratiques modernes, son essence est mieux déterminée par la déclaration suivante: autant de pouvoirs que nécessaire, autant de liberté que possible, autant d’État que nécessaire autant de société que possible. Le principe de subsidiarité est cité dans la préambule de la constitution polonaise. C'est l'un des principes systémiques fondamentaux de l'UE, qui est inscrit dans le Traité sur l'Union européenne et le protocole no. 2 sur l'application des principes de subsidiarité et de proportionnalité (annexe du TUE et du traité sur le fonctionnement de l'UE). Le concept de subsidiarité est dérivé de la philosophie. On le trouve dans les écrits des penseurs comme Aristote, Thomas d'Aquin, Althusius, Hegel, Tocqueville, Proudhon et Kettler. Elle était également présente dans la doctrine sociale de l'église, dans l'encyclique Quadragesimo anno du Pape Pie XI, qui stipulait que l'individu devait faire ce qu'il pouvait, mais que, pour une raison quelconque, il ne pouvait le faire, il devait alors bénéficier du soutien et de l'aide de l'État. En sciences juridiques, la subsidiarité signifie que les droits et libertés des individus sont la source de tous les droits et obligations de la communauté. En science politique, le soutien s'applique à la spécificité du pouvoir politique. Le pouvoir subsidiaire devrait aider les membres de la société à atteindre ses objectifs, en évitant d'utiliser la violence dans la gestion. Selon le support les décisions concernant l'individu et sa famille doivent être prises au niveau le plus proche possible du citoyen. Son essence est la coopération et la complémentarité des citoyens et des institutions publiques, ainsi que des autorités (à différents niveaux), qui exercent des fonctions de soutien en relation avec les activités des entités qui l’ont établie, et qui s’acquittent uniquement des tâches qui ne peuvent être efficacement accomplies par des structures organisationnelles inférieures (gouvernement local) ou par les citoyens eux-mêmes, agissant individuellement ou par l’intermédiaire des institutions de la société civile. Le principe de subsidiarité vise à rationaliser et à améliorer le bien public en impliquant les organisations civiques dans la mise en œuvre des tâches publiques. Sa mise en œuvre permet la participation au processus de décision aux niveaux local, régional et national ainsi que la participation des citoyens à la cogestion et à la cogouvernance (→ participation sociale; gouvernement local; gouvernance participative). Dans l'Union européenne, la subsidiarité fait référence à la répartition des tâches entre les organes de l'UE et les administrations nationales des États membres (y compris les autorités régionales et locales) et à la législation de l'UE en termes de fond et de forme. Selon la règle selon laquelle chaque décision doit être prise au niveau décisionnel le plus bas (le plus proche du citoyen), seules les décisions et les actions doivent être prises au niveau supranational qui garantissent une efficacité et une efficacité accrues résultant d'une mise en œuvre conjointe plutôt que si elles étaient laissées à la compétence exclusive des gouvernements (régions, municipalités) des États membres. Conformément aux exigences de subsidiarité, l'Union n'agit que si et dans la mesure où les objectifs de l'action envisagée ne peuvent pas être atteints de manière suffisante par les États membres, aux niveaux central, régional et local, et si, en raison de leur taille ou de leur impact l’action proposée, il est possible de mieux les réaliser au niveau de l’Union. [A. Bejma, K. Tomaszewski]. |
| h polski (pl) | '''ZASADA POMOCNICZOŚCI (SUBSYDIARYZM)''' (łac. ''subsidiarius'', ''subsidium'' – rezerwa, pomoc, wsparcie) – jedna z cech ustrojowych współczesnych państw demokratycznych, jej istotę określa najlepiej stwierdzenie: tyle władzy, ile konieczne, tyle wolności, ile możliwe oraz tyle państwa, ile konieczne, tyle społeczeństwa, ile możliwe. Zas.pom. jest przywołana w preambule do polskiej konstytucji. Jest jedną z podstawowych zasad ustrojowych UE, która jest zapisana w Traktacie o UE oraz w Protokole nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności (zał. do TUE i Traktatu o funkcjonowaniu UE). Koncepcja subsydiaryzmu wywodzi się z filozofii. Można ją znaleźć w pismach myślicieli: Arystotelesa, Tomasza z Akwinu, Althusiusa, Hegla, Tocqueville’a, Proudhona, Kettlera. Była również obecna w doktrynie społecznej Kościoła, w encyklice ''Quadragesimo anno'' papieża Piusa XI zapisano, iż jednostka powinna wykonać samodzielnie to, co może, jeśli natomiast z jakiś względów nie umie sobie poradzić, to musi mieć zagwarantowane wsparcie i pomoc ze strony państwa. W naukach prawnych subsydiaryzm oznacza, że prawa i wolności jednostek są źródłem wszystkich praw i obowiązków społeczności. W naukach politycznych zas.pom. ma zastosowanie w odniesieniu do specyfiki władzy politycznej. Władza subsydiarna powinna pomagać członkom społeczeństwa w realizacji jego celów, unikać stosowania przemocy w zarządzaniu. Zgodnie z zas.pom. decyzje dotyczące jednostki i jej rodziny powinny być podejmowane na możliwie najbliższym obywatelowi poziomie. Jej istotą jest współdziałanie i komplementarność obywateli i instytucji publicznych oraz pełnienie przez władzę (różnych szczebli) funkcji pomocniczych w stosunku do działań jednostek, które ją ustanowiły, i realizowanie jedynie tych zadań, które nie mogą zostać efektywnie wykonane przez niższe struktury organizacyjne (władze lokalne i samorządowe) bądź przez samych obywateli, działających indywidualnie lub za pośrednictwem instytucji społeczeństwa obywatelskiego. Zas.pom. ma na celu usprawnienie i ulepszenie dobra publicznego, poprzez włączenie organizacji obywatelskich w realizację zadań publicznych. Jej realizacja umożliwia partycypację w procesie podejmowania decyzji na poziomie lokalnym, regionalnym i narodowym oraz udział obywateli we współzarządzaniu i współrządzeniu (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Partycypacja_społeczna partycypacja społeczna]; [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Współrządzenie_lokalne współrządzenie lokalne]; [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Współrządzenie_partycypacyjne współrządzenie partycypacyjne]). W Unii Europejskiej subsydiaryzm odnosi się do podziału zadań między organami UE i administracjami krajowymi państw członkowskich (także władzami regionalnymi oraz lokalnymi) oraz do prawodawstwa unijnego w aspekcie merytorycznym, jak i formalnym. Odpowiednio do reguły, że każda decyzja powinna być podejmowana na jak najniższym poziomie decyzyjnym (najbliżej obywatela), na poziomie ponadnarodowym należy podejmować tylko te decyzje i działania, które zapewniają większą skuteczność i efektywność wynikającą ze wspólnej realizacji, niż gdyby zostawiono je w wyłącznej kompetencji rządów (regionów, gmin) państw członkowskich. Zgodnie z wymogami subsydiaryzmu Unia podejmuje działania tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, zarówno na poziomie centralnym, jak i regionalnym oraz lokalnym, i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Agnieszka_Bejma A. Bejma], [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Krzysztof_Tomaszewski K. Tomaszewski] ]. |
| h rosyjski (ru) | '''ПРИНЦИП СУБСИДАРНОСТИ''' (лат. subsidiarius, subsidium - резерв, помощь, поддержка) - один из системных особенностей современных демократических стран, ее суть лучше всего определяют слова: столько власти, сколько необходимо, столько свободы, сколько допустимо и столько государства, сколько необходимо, столько общества, сколько допустимо. Принцип субсидарности упоминается в преамбуле конституции Польши. Это один из основополагающих системных принципов ЕС, который закреплен в Договоре о ЕС и Протоколе № 2 о применении принципов субсидиарности и пропорциональности (приложение к Договору о Европейском союзе и Договору о функционировании ЕС). Концепция субсидиарности берет свое начало в философии. Ее можно найти в трудах мыслителей: Аристотеля, Фомы Аквинского, Альтузия, Гегеля, Токвиля, Прудона, Кеттлера. Она была также отражена в социальной доктрине костела, в энциклике Quadragesimo Anno папы римского Пия XI было написано, что человек должен самостоятельно делать все, что может, но если по какой-то причине он не может справиться, он должно иметь гарантированную поддержку и помощь со стороны государства. В юридических науках субсидиарность означает, что права и свободы человека являются источником всех прав и обязанностей общества. В политических науках принцип субсидиарности применяется в отношении специфики политической власти. Субсидиарная власть должна помогать членам общества в достижении их целей, избегать применения управленческого насилия. Согласно принципу субсидиарности, решения, касающиеся отдельных людей и их семей, должны приниматься на наиболее близком к гражданину уровне. Суть принципа заключается в сотрудничестве и взаимодополняемости граждан и государственных учреждений, а также в том, что органы власти (на различных уровнях) выполняют вспомогательные функции по отношению к деятельности отдельных людей, которые выбрали эту власть, и выполняют только те задачи, которые не могут быть эффективно выполнены нижестоящими организационными структурами (местные органы и органы самоуправления) или самими гражданами, действующими самостоятельно или через институты гражданского общества. Целью принципа субсидиарности является усовершенствование и повышение общественного блага путем вовлечения общественных организаций в решение общественных задач. Его реализация позволяет принимать участие в процессе принятия решений на местном, региональном и национальном уровнях, а также участвовать в совместном принятии решений и управлении (→общественное участие; совместное управление на местном уровне; совместное партисипативное управление). В Европейском союзе под субсидиарностью понимается разделение задач между органами ЕС и национальными администрациями государств-членов (включая региональные и местные органы власти), а также законодательство, как важный и формальный аспект. В соответствии с правилом, согласно которому каждое решение должно приниматься на как можно более низком уровне принятия решений (ближе всего к гражданину), на наднациональном уровне должны приниматься только те решения и меры, которые обеспечивают большую эффективность и действенность, вытекающие из совместной реализации, чем если бы они оставались в исключительной компетенции правительств (регионов, гмин) государств-членов. В соответствии с требованиями субсидиарности, ЕС предпринимает действия только тогда и только в том масштабе, когда цели предлагаемой деятельности не могут быть в достаточной степени достигнуты государствами-членами, как на центральном, так и на региональном и местном уровнях, или если в силу масштаба или последствий предлагаемого действия они могут быть более эффективно достигнуты на уровне Европейского союза [ А. Бейма, К. Томашевски ]. |