Encyklopedia Administracji Publicznej MW Pivot Skin

POLITYKA EMIGRACYJNA – jest to działalność organów państwa obejmująca sprawy związane z wyjazdami zagranicznymi jego obywateli lub osób trwale przebywających na terytorium danego kraju. W Unii Europejskiej prawo do swobodnego wyboru miejsca pobytu przez daną osobę uznawane jest obecnie za jeden z kluczowych przywilejów jej obywateli. Celem p.e. jest zarządzanie przestrzennymi ruchami ludności, tak aby nie dopuścić do wyludnienia się części terytorium danego państwa. Umiarkowane wyjazdy z obszarów przeludnionych mają korzystny wpływ na strukturę ludności. Masowe, żywiołowe wyjazdy prowadzą do zachwiania struktury ludności i do depopulacji całych obszarów. W drugiej dekadzie XXI w. powrócono w UE do prac nad zagadnieniami należącymi do p.e. Efektem są projekty przepisów związane z podatkiem od emigracji. Dla społeczeństwa i gospodarki państwa emigracja wykształconego obywatela w wieku produkcyjnym oznacza stratę. Kompensacja może nastąpić poprzez transfer zarobków do kraju pochodzenia, przyjazdy imigrantów z innych państw lub wzrost liczby urodzeń. Wśród współczesnych masowych emigracji należy wskazać poakcesyjne wyjazdy obywateli Polski, Rumunii i Bułgarii do zachodniej części UE. [P. Hut]

Literatura: J. Balicki, E. Frątczak, Ch.B. Nam, Mechanizmy przemian ludnościowych. Globalna polityka ludnościowa, Warszawa 2003 ■ P. Hut, Migracja i pojęcia pokrewne [w:] W kręgu pojęć i zagadnień współczesnej polityki społecznej, red. B. Rysz-Kowalczyk, B. Szatur-Jaworska, Warszawa 2016 ■ A. Maryański, Migracje w świecie, Warszawa 1984 .