Encyklopedia Administracji Publicznej MW Pivot Skin

PLANOWANIE PRZESTRZENNE – stanowi główne narzędzie kreowania polityki przestrzennej. Jest kompleksowym działaniem mającym na celu prawidłowy rozwój poszczególnych obszarów kraju w taki sposób, aby rozwój ten najlepiej odpowiadał na potrzeby ludzkie i jednocześnie uwzględniał wzajemne interesy pomiędzy regionami i na terenie całego kraju. P.p. najczęściej dokonuje się na trzech poziomach rozwoju społecznego – gminy/miasta, regionu oraz kraju. Współcześnie w ramach międzynarodowej współpracy (np. w obrębie UE) rozszerza się planowanie do poziomu ponadnarodowego. Wraz ze wzrostem złożoności uwarunkowań społecznych i gospodarczych rośnie skala trudności w godzeniu i harmonizowawniu interesów różnych podmiotów. P.p. może przybierać postać lokalizacji nowych ośrodków przemysłowych lub przekształcenia już istniejącej zabudowy, uwzględniającego zastaną infrastrukturę. P.p. zajmują się najczęściej zespoły złożone z różnych specjalistów (np. architektów, ekonomistów, urbanistów) [ E. Zielińska ].

Literatura: A. Karwińska, Gospodarka przestrzenna, uwarunkowania społeczno-kulturowe, Warszawa 2008.