Stowarzyszenie zwykłe
Z Encyklopedia Administracji Publicznej
STOWARZYSZENIE ZWYKŁE – to uproszczona prawna forma organizowania się obywateli (→ stowarzyszenie). Do jego założenia potrzeba trzech członków – pełnoletnich obywateli, mających polskie obywatelstwo i pełnię praw publicznych. Członkami-założycielami mogą być wyłącznie osoby fizyczne, które składają wniosek o wpisanie s. do ewidencji stowarzyszeń zwykłych prowadzonych we właściwym dla siedziby s. starostwie lub urzędzie miasta. Podstawy funkcjonowania s.z. określone są w regulaminie, zawierającym informacje na temat: nazwy, celu/celach prowadzenia działalności i środkach działania, siedzibie i terenie prowadzenia działalności, sposobie nabycia i utraty członkostwa, zasad wyboru przedstawiciela lub zarządu (wówczas określa tryb powoływania/odwoływania, kompetencje, sposób reprezentacji oraz warunki określające ważność podejmowanych uchwał), zasad zmiany regulaminu i zasad dotyczących rozwiązania. Ponadto regulamin może zawierać informacje o źródłach finansowania prowadzonej działalności. S.z. musi uzyskać numery REGON i NIP oraz prowadzić bieżącą księgowość, sporządzać roczne sprawozdanie finansowe ze swojej działalności i składać je do właściwego urzędu skarbowego. W zakresie zgodności z przepisami prawa i regulaminu s.z. jest nadzorowane przez starostę/prezydenta miasta. S.z. nie ma osobowości prawnej, nie może tworzyć oddziałów terenowych, łączyć się w związki stowarzyszeń, zrzeszać osób prawnych, prowadzić działalności gospodarczej i odpłatnej działalności pożytku publicznego. S.z. ma zdolność do czynności prawnych, może zaciągać zobowiązania, nabywać prawa oraz być stroną w postępowaniach sądowych. Może też – po spełnieniu przewidzianych prawem warunków – uzyskać status → organizacji pożytku publicznego, a także przekształcić się w → stowarzyszenie rejestrowe. Aby uzyskać status organizacji pożytku publicznego s.z. nie może podejmować działań wyłącznie na rzecz własnych członków (→ organizacja pozarządowa; organizacja pożytku publicznego) [ A. Bejma ].
Literatura: E. Hadrowicz, Prawo o stowarzyszeniach. Komentarz, Warszawa 2016.