Współrządzenie: Różnice pomiędzy wersjami
Z Encyklopedia Administracji Publicznej
(Przygotowano stronę do tłumaczenia) |
|||
| (Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<languages/> | <languages/> | ||
<translate> | <translate> | ||
| + | <!--T:1--> | ||
'''WSPÓŁRZĄDZENIE''' (ang. ''governance'') – paradygmat naukowy zakładający, że na skutek skomplikowania współczesnych procesów społecznych zasadne jest odejście od rządzenia tradycyjnego, opartego na zasadach hierarchii i biurokracji, na rzecz podejmowania decyzji w toku negocjacji z innymi podmiotami, aktorami i interesariuszami. Popularność zdobył w drugiej połowie XX w. Wsp. może być zdefiniowane jako proces sterowania sieciami niehierarchicznych współzależności występujących między aktorami publicznymi i niepublicznymi, służący do koordynacji działań zbiorowych i rozwiązywania kolektywnych problemów. Wsp. postrzegać można także jako strukturę, mechanizm lub strategię. Istnieje kilka zasadniczych nurtów wsp. Pierwszy kładzie nacisk na współpracę, współzależność, partnerstwo i sieciowość (''collaborative, interactive'' i ''network governance''). Drugi akcentuje podmioty relacji, w tym organy przedstawicielskie i obywateli, lub też relacje zachodzące między nimi na poszczególnych poziomach (''democratic, participatory'' i ''multi-level governance''). Trzeci nurt akcentuje metody i narzędzia kształtowania relacji, w tym akty normatywne i inne dyrektywne działania lub interwencje państwa (''regulatory'' i ''metagovernance''). Dla nurtu czwartego zasadniczy jest zasięg relacji, od lokalnego do globalnego (''local, metropolitan, regional, European'' i ''global governance''). Piąty – kładzie nacisk na interakcje zachodzące między jednostką a środowiskiem czy gospodarką (''environmental'' i ''economic governance''). W szóstym nurcie punktem odniesienia jest kategoria normatywna lub hiperpluralistyczna rzeczywistość (''good, new public governance''). Praktyczna realizacja zasad wsp. jest problematyczna m.in. ze względu na skomplikowanie rządzenia sieciowego oraz niedostateczną odpowiedzialność i rozliczalność interesariuszy – prywatnych i społecznych – biorących udział w procesie decyzyjnym [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Katarzyna_Radzik-Maruszak K. Radzik-Maruszak] ]. | '''WSPÓŁRZĄDZENIE''' (ang. ''governance'') – paradygmat naukowy zakładający, że na skutek skomplikowania współczesnych procesów społecznych zasadne jest odejście od rządzenia tradycyjnego, opartego na zasadach hierarchii i biurokracji, na rzecz podejmowania decyzji w toku negocjacji z innymi podmiotami, aktorami i interesariuszami. Popularność zdobył w drugiej połowie XX w. Wsp. może być zdefiniowane jako proces sterowania sieciami niehierarchicznych współzależności występujących między aktorami publicznymi i niepublicznymi, służący do koordynacji działań zbiorowych i rozwiązywania kolektywnych problemów. Wsp. postrzegać można także jako strukturę, mechanizm lub strategię. Istnieje kilka zasadniczych nurtów wsp. Pierwszy kładzie nacisk na współpracę, współzależność, partnerstwo i sieciowość (''collaborative, interactive'' i ''network governance''). Drugi akcentuje podmioty relacji, w tym organy przedstawicielskie i obywateli, lub też relacje zachodzące między nimi na poszczególnych poziomach (''democratic, participatory'' i ''multi-level governance''). Trzeci nurt akcentuje metody i narzędzia kształtowania relacji, w tym akty normatywne i inne dyrektywne działania lub interwencje państwa (''regulatory'' i ''metagovernance''). Dla nurtu czwartego zasadniczy jest zasięg relacji, od lokalnego do globalnego (''local, metropolitan, regional, European'' i ''global governance''). Piąty – kładzie nacisk na interakcje zachodzące między jednostką a środowiskiem czy gospodarką (''environmental'' i ''economic governance''). W szóstym nurcie punktem odniesienia jest kategoria normatywna lub hiperpluralistyczna rzeczywistość (''good, new public governance''). Praktyczna realizacja zasad wsp. jest problematyczna m.in. ze względu na skomplikowanie rządzenia sieciowego oraz niedostateczną odpowiedzialność i rozliczalność interesariuszy – prywatnych i społecznych – biorących udział w procesie decyzyjnym [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Katarzyna_Radzik-Maruszak K. Radzik-Maruszak] ]. | ||
| − | '''Literatura''': ''Governance'', red. D. Levi-Faur, | + | <!--T:2--> |
| + | '''Literatura''': ''Governance'', red. D. Levi-Faur, Oksford 2012 ■ A. Pawłowska, ''Governance jako podejście teoretyczne – kilka kwestii spornych'', „Polityka i Społeczeństwo” 2016, nr 3 ■ ''Współzarządzanie publiczne'', red. S. Mazur, Warszawa 2015. | ||
</translate> | </translate> | ||
| + | |||
| + | [[Category: Hasła]] | ||
Aktualna wersja na dzień 23:12, 15 lut 2020
WSPÓŁRZĄDZENIE (ang. governance) – paradygmat naukowy zakładający, że na skutek skomplikowania współczesnych procesów społecznych zasadne jest odejście od rządzenia tradycyjnego, opartego na zasadach hierarchii i biurokracji, na rzecz podejmowania decyzji w toku negocjacji z innymi podmiotami, aktorami i interesariuszami. Popularność zdobył w drugiej połowie XX w. Wsp. może być zdefiniowane jako proces sterowania sieciami niehierarchicznych współzależności występujących między aktorami publicznymi i niepublicznymi, służący do koordynacji działań zbiorowych i rozwiązywania kolektywnych problemów. Wsp. postrzegać można także jako strukturę, mechanizm lub strategię. Istnieje kilka zasadniczych nurtów wsp. Pierwszy kładzie nacisk na współpracę, współzależność, partnerstwo i sieciowość (collaborative, interactive i network governance). Drugi akcentuje podmioty relacji, w tym organy przedstawicielskie i obywateli, lub też relacje zachodzące między nimi na poszczególnych poziomach (democratic, participatory i multi-level governance). Trzeci nurt akcentuje metody i narzędzia kształtowania relacji, w tym akty normatywne i inne dyrektywne działania lub interwencje państwa (regulatory i metagovernance). Dla nurtu czwartego zasadniczy jest zasięg relacji, od lokalnego do globalnego (local, metropolitan, regional, European i global governance). Piąty – kładzie nacisk na interakcje zachodzące między jednostką a środowiskiem czy gospodarką (environmental i economic governance). W szóstym nurcie punktem odniesienia jest kategoria normatywna lub hiperpluralistyczna rzeczywistość (good, new public governance). Praktyczna realizacja zasad wsp. jest problematyczna m.in. ze względu na skomplikowanie rządzenia sieciowego oraz niedostateczną odpowiedzialność i rozliczalność interesariuszy – prywatnych i społecznych – biorących udział w procesie decyzyjnym [ K. Radzik-Maruszak ].
Literatura: Governance, red. D. Levi-Faur, Oksford 2012 ■ A. Pawłowska, Governance jako podejście teoretyczne – kilka kwestii spornych, „Polityka i Społeczeństwo” 2016, nr 3 ■ Współzarządzanie publiczne, red. S. Mazur, Warszawa 2015.