Prosty język

PROSTY JĘZYK (ang. plain language) – idea prostego języka stosowanego w zakresie komunikacji urzędów z obywatelami; sposób organizacji tekstu, który zapewnia odbiorcy (obywatelowi) szybki dostęp do zawartych w nim informacji. Wyróżnikami jasnego i zrozumiałego przekazu są: czytelność tekstu, empatia z odbiorcą, spójność oraz poprawność językowa. Celem koncepcji p.j. jest sposób komunikacji ograniczony licznymi regułami, które mają zmniejszyć wieloznaczność, złożoność i nadmiar informacji podawanej w fachowej terminologii, a w konsekwencji – zapewnić szybkie i bezstratne odkodowanie tekstu nawet osobom słabo wykształconym. Jest to standard językowy zalecany wszystkim autorom i instytucjom piszącym teksty adresowane zarówno do indywidualnych obywateli, jak i masowego odbiorcy. Koncepcja stosowana m.in. w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Szwecji, upowszechniana w Polsce m.in. przez językoznawców z Uniwersytetu Wrocławskiego. Naukowcy opracowali narzędzia wspomagające, określające stopień zrozumiałości/niezrozumiałości tekstu. I tak np. naukowcy z UWr zaproponowali wskaźnik mglistości tekstu jako główny wyróżnik łatwości komunikacji tekstu – indeks FOG-PL (http://www.logios.pl/). Z kolei naukowcy z Uniwersytetu SWPS i PAN, w ramach projektu finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki, opracowali aplikację Jasnopis (http://jasnopis.pl/aplikacja). W 2010 r. na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego badacze UWr dokonali analizy pism dotyczących funduszy europejskich na próbie ok. pół miliona słów. W kolejnych latach w promowanie prostej komunikacji włączali się m.in. Rzecznik Praw Obywatelskich oraz Kancelaria Prezesa Rady Ministrów [ Ł. Małecki-Tepicht ].

Literatura: Komunikacja pisemna – Rekomendacje, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2015 ■ J. Miodek, M. Maziarz, T. Piekot, M. Poprawa, G. Zarzeczny, Jak pisać o Funduszach Europejskich?, Warszawa 2010 ■ T. Piekot, G. Zarzeczny, Prosta polszczyzna, „Przegląd Uniwersytecki” 2013, nr 4.