Ochrona środowiska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Administracji Publicznej

(Przygotowano stronę do tłumaczenia)
Linia 1: Linia 1:
 +
<languages/>
 +
<translate>
 
'''OCHRONA ŚRODOWISKA''' (ang. ''environmental protection'') – wszystkie zasady, procedury oraz działania podejmowane przez organy państwowe, jak również osoby prywatne, mające na celu szeroko rozumianą ochronę zasobów naturalnych, obejmującą generalnie cztery grupy celów: 1. zachowanie obecnego stanu środowiska naturalnego i, w miarę możliwości, odwracanie jego degradacji; 2. zapobieganie wyrządzeniu szkód zasobom naturalnym (faunie, florze oraz krajobrazowi); 3. działania zmierzające do naprawy już wyrządzonych szkód i zniszczeń; 4. przedsięwzięcia mające na celu zapobieganie, zmniejszanie lub eliminację ryzyka pojawienia się tego typu szkód. W ramach o.ś. promuje się wszelkie działania (na poziomie globalnym, regionalnym, państwowym i lokalnym) mające na celu bardziej efektywne, oszczędne wykorzystanie zasobów naturalnych przy uwzględnieniu zasady zrównoważonego rozwoju, czyli rozwoju społeczno-gospodarczego, który nie narusza równowagi w przyrodzie i sprzyja przetrwaniu jej zasobów. W 1992 r. odbył się w Rio de Janeiro tzw. Szczyt Ziemi – Konferencja Narodów Zjednoczonych nt. środowiska i rozwoju – sformułowano tam m.in. zasady zrównoważonego rozwoju; najważniejsze z nich to: wszyscy mają prawo do zdrowego i twórczego życia w harmonii z przyrodą; prawo do rozwoju musi być wypełniane tak, by sprawiedliwie połączyć rozwojowe i środowiskowe potrzeby obecnych i przyszłych generacji; osiągnięcie zrównoważonego rozwoju wymaga, by ochrona środowiska stanowiła nierozłączną część tego procesu, a państwa powinny wpływać na zrównoważony rozwój przez usprawnienie procesów technologicznych, a także transfer nowych, korzystnych dla środowiska technologii [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ma%C5%82gorzata_Kaczorowska M. Kaczorowska] ].  
 
'''OCHRONA ŚRODOWISKA''' (ang. ''environmental protection'') – wszystkie zasady, procedury oraz działania podejmowane przez organy państwowe, jak również osoby prywatne, mające na celu szeroko rozumianą ochronę zasobów naturalnych, obejmującą generalnie cztery grupy celów: 1. zachowanie obecnego stanu środowiska naturalnego i, w miarę możliwości, odwracanie jego degradacji; 2. zapobieganie wyrządzeniu szkód zasobom naturalnym (faunie, florze oraz krajobrazowi); 3. działania zmierzające do naprawy już wyrządzonych szkód i zniszczeń; 4. przedsięwzięcia mające na celu zapobieganie, zmniejszanie lub eliminację ryzyka pojawienia się tego typu szkód. W ramach o.ś. promuje się wszelkie działania (na poziomie globalnym, regionalnym, państwowym i lokalnym) mające na celu bardziej efektywne, oszczędne wykorzystanie zasobów naturalnych przy uwzględnieniu zasady zrównoważonego rozwoju, czyli rozwoju społeczno-gospodarczego, który nie narusza równowagi w przyrodzie i sprzyja przetrwaniu jej zasobów. W 1992 r. odbył się w Rio de Janeiro tzw. Szczyt Ziemi – Konferencja Narodów Zjednoczonych nt. środowiska i rozwoju – sformułowano tam m.in. zasady zrównoważonego rozwoju; najważniejsze z nich to: wszyscy mają prawo do zdrowego i twórczego życia w harmonii z przyrodą; prawo do rozwoju musi być wypełniane tak, by sprawiedliwie połączyć rozwojowe i środowiskowe potrzeby obecnych i przyszłych generacji; osiągnięcie zrównoważonego rozwoju wymaga, by ochrona środowiska stanowiła nierozłączną część tego procesu, a państwa powinny wpływać na zrównoważony rozwój przez usprawnienie procesów technologicznych, a także transfer nowych, korzystnych dla środowiska technologii [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Ma%C5%82gorzata_Kaczorowska M. Kaczorowska] ].  
  
 
'''Literatura''': J. Boć, K. Nowacki, E. Samborska-Boć, ''Ochrona środowiska'', Wrocław 2008 ■ M. Górski i in., ''Prawo ochrony środowiska. Komentarz'', Warszawa 2014 ■ J.W. Tkaczyński, ''Prawo i polityka ochrony środowiska naturalnego Unii Europejskiej: analiza porównawcza Polski i Niemiec ze spisem unijnych aktów prawnych'', Warszawa 2009.
 
'''Literatura''': J. Boć, K. Nowacki, E. Samborska-Boć, ''Ochrona środowiska'', Wrocław 2008 ■ M. Górski i in., ''Prawo ochrony środowiska. Komentarz'', Warszawa 2014 ■ J.W. Tkaczyński, ''Prawo i polityka ochrony środowiska naturalnego Unii Europejskiej: analiza porównawcza Polski i Niemiec ze spisem unijnych aktów prawnych'', Warszawa 2009.
 +
</translate>

Wersja z 10:49, 23 maj 2018

Inne języki:
English • ‎français • ‎polski • ‎русский

OCHRONA ŚRODOWISKA (ang. environmental protection) – wszystkie zasady, procedury oraz działania podejmowane przez organy państwowe, jak również osoby prywatne, mające na celu szeroko rozumianą ochronę zasobów naturalnych, obejmującą generalnie cztery grupy celów: 1. zachowanie obecnego stanu środowiska naturalnego i, w miarę możliwości, odwracanie jego degradacji; 2. zapobieganie wyrządzeniu szkód zasobom naturalnym (faunie, florze oraz krajobrazowi); 3. działania zmierzające do naprawy już wyrządzonych szkód i zniszczeń; 4. przedsięwzięcia mające na celu zapobieganie, zmniejszanie lub eliminację ryzyka pojawienia się tego typu szkód. W ramach o.ś. promuje się wszelkie działania (na poziomie globalnym, regionalnym, państwowym i lokalnym) mające na celu bardziej efektywne, oszczędne wykorzystanie zasobów naturalnych przy uwzględnieniu zasady zrównoważonego rozwoju, czyli rozwoju społeczno-gospodarczego, który nie narusza równowagi w przyrodzie i sprzyja przetrwaniu jej zasobów. W 1992 r. odbył się w Rio de Janeiro tzw. Szczyt Ziemi – Konferencja Narodów Zjednoczonych nt. środowiska i rozwoju – sformułowano tam m.in. zasady zrównoważonego rozwoju; najważniejsze z nich to: wszyscy mają prawo do zdrowego i twórczego życia w harmonii z przyrodą; prawo do rozwoju musi być wypełniane tak, by sprawiedliwie połączyć rozwojowe i środowiskowe potrzeby obecnych i przyszłych generacji; osiągnięcie zrównoważonego rozwoju wymaga, by ochrona środowiska stanowiła nierozłączną część tego procesu, a państwa powinny wpływać na zrównoważony rozwój przez usprawnienie procesów technologicznych, a także transfer nowych, korzystnych dla środowiska technologii [ M. Kaczorowska ].

Literatura: J. Boć, K. Nowacki, E. Samborska-Boć, Ochrona środowiska, Wrocław 2008 ■ M. Górski i in., Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Warszawa 2014 ■ J.W. Tkaczyński, Prawo i polityka ochrony środowiska naturalnego Unii Europejskiej: analiza porównawcza Polski i Niemiec ze spisem unijnych aktów prawnych, Warszawa 2009.

Counterliczniki