Encyklopedia Administracji Publicznej MW Pivot Skin

WSPÓŁRZĄDZENIE SIECIOWE (ang. network governance) – jeden z nurtów współrządzenia: jest procesem względnie stabilnego, horyzontalnego wyrażania się współzależnych, ale operacyjnie autonomicznych aktorów, oddziałujących na siebie poprzez negocjacje. Proces ten odbywa się w obrębie uregulowanego, normatywnego, poznawczego i wyobrażeniowego szkieletu i (samo)reguluje się w ramach ograniczeń ustalonych przez siły zewnętrzne. Wsp.s. stanowi odpowiedź na fragmentaryzację, kompleksowość oraz wysoką dynamikę zachodzących współcześnie procesów społecznych. Wsp.s. nie ma jednej empirycznej formy, może być ściśle sformalizowane lub też zdominowane przez luźne, nieformalne kontakty. Przykładem pierwszego są sieci oparte na hierarchii, legalizmie, planowaniu, zarządzaniu i ustrukturyzowanej alokacji zasobów, drugiego – te mające za podwalinę zaufanie, dyskusję, kolegialność i nieustrukturyzowane zmiany. Wsp.s. może być realizowane wewnątrz organizacji lub pomiędzy różnymi organizacjami, może być budowane oddolnie lub kreowane odgórnie, mieć charakter otwarty lub zamknięty, tymczasowy lub stały, mieć ograniczony zakres lub obejmować całe społeczeństwo. Wsp.s. może także przyczyniać się do formułowania i kreowania polityk albo też bezpośrednio do ich implementacji. Praktyczne wdrożenie jego zasad wpływa na role pełnione przez polityków, urzędników i obywateli. Jego istotnym problemem jest brak dostatecznej przejrzystości funkcjonowania sieci. Wzrost liczby podmiotów i interesariuszy zaangażowanych w proces (współ)rządzenia często sprawia, iż ten – zamiast stawać się bardziej pluralistyczny i demokratyczny – jest mało transparenty i skomplikowany. Nurt wsp.s. szczególną popularność zdobył w państwach skandynawskich (→ współrządzenie) [ K. Radzik-Maruszak ].

Literatura: J. Torfing, Teoria zarządzania sieciowego: w stronę drugiej generacji, „Zarządzanie Publiczne” 2010, nr 3 ■ J. Torfing, Governance Networks, [w:] Governance, red. D. Levi-Faur, Oxford 2012.