Zarządzanie publiczne

ZARZĄDZANIE PUBLICZNE – subdyscyplina nauk o zarządzaniu. Przedmiotem jej zainteresowania są aktorzy, struktury, procesy, mechanizmy i zasoby związane z tworzeniem i realizacją → polityk publicznych oraz rozwiązywaniem problemów kolektywnych. Na gruncie z.p. widoczne są cztery podstawowe orientacje teoretyczne i metodologiczne: 1. polityczna (wykorzystanie władzy i kontroli nad zasobami dla realizacji celów publicznych); 2. prawnicza (normy i reguły koordynacji działań zbiorowych); 3. ekonomiczna (efektywność i skuteczność działań publicznych); 4. zarządcza (narzędzia i techniki zarządzania sprawami publicznymi). Z.p. jako subdyscyplina naukowa cechuje się pluralizmem teoretycznym i metodologicznym, stanowiącym o jej atrakcyjności badawczej, a będącej zarazem źródłem problemów z zapewnieniem jej tożsamości konceptualnej i wyrazistości jej granic. Konceptualnego zakorzeniania z.p. upatrywać należy w tradycjach teoretycznych związanych z zarządzaniem naukowym, z doktryną państwa prawa, modelem administracji klasycznej, Nowym Zarządzaniem Publicznym, współzarządzaniem publicznych oraz neoweberyzmem (→ model biurokracji; Nowe Zarządzanie Publiczne). [ S. Mazur ].

Literatura: S. Cyfert, W. Dyduch, D. Latusek-Jurczak, J. Niemczyk, A. Sopińska, Subdyscypliny w naukach o zarządzaniu – logika wyodrębnienia, identyfikacja modelu koncepcyjnego oraz zawartość tematyczna, „Organizacja i Kierowanie” 2014, nr 1 ■ B. Kożuch, Zarządzanie publiczne. W teorii i praktyce polskich organizacji, Warszawa 2004.