Aktualna wersja na dzień 22:27, 26 maj 2018
Objaśnienie komunikatu (prześlij ) Ten komunikat nie posiada dokumentacji.
Jeśli wiesz gdzie lub jak ten komunikat jest używany, możesz pomóc innym tłumaczom przez dodanie dokumentacji do tego komunikatu.
Tekst źródłowy komunikatu (Urzędnik )
'''URZĘDNIK''' – w szerokim rozumieniu osoba pełniąca służbę w administracji publicznej, będąca funkcjonariuszem państwowym lub samorządowym. W potocznym rozumieniu pojęcie urz. stosowane jest szerzej, także do sfery poza administracją publiczną (np. urzędnik bankowy). W prawie polskim funkcjonuje pojęcie → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Funkcjonariusz_publiczny funkcjonariusza publicznego], które jest stosowane m.in. w odniesieniu do zatrudnionych w administracji publicznej (jego zakres jest szerszy niż dla pojęcia urz.). W odniesieniu do zatrudnionych w administracji publicznej obowiązują w polskim prawie trzy pragmatyki służbowe: ustawa o służbie cywilnej, ustawa o pracownikach urzędów państwowych oraz ustawa o pracownikach samorządowych. Termin „urzędnik” występuje tylko w dwóch pierwszych. I tak w administracji rządowej „urzędnik służby cywilnej” oznacza osobę zatrudnioną na podstawie → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Mianowanie mianowania] zgodnie z zasadami określonymi w ustawie. Z kolei ustawa o pracownikach urzędów państwowych wyróżnia dwie podstawowe grupy zatrudnionych: urzędników państwowych (którzy muszą spełniać ustawowe wymogi, a odnoszący się do nich wykaz stanowisk określony jest w rozporządzeniu rady ministrów) oraz „innych pracowników”. A zatem w wąskim prawniczym rozumieniu pojęcie „urzędnik” odnosi się do tych dwóch grup (urzędników służby cywilnej i urzędników państwowych). Należy też uwzględnić – dla szerokiego znaczenia terminu – że w pragmatykach służbowych dla administracji rządowej oraz dla samorządowej stosowany jest termin „stanowiska urzędnicze” – i to pojęcie ma znacznie szerszy zakres. W odniesieniu do administracji rządowej odnosi się ono do całej służby cywilnej, gdyż ustawa stanowi, iż korpus służby cywilnej tworzą pracownicy zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych w wymienionych w akcie rodzajach instytucji (co odnosi się do całego zakresu instytucji służby cywilnej). W samorządzie terytorialnym „stanowiska urzędnicze” odnoszą się do tych wszystkich pracowników samorządowych, którzy nie są zatrudnieni na stanowiskach pomocniczych i obsługi (te są określone w odrębnym akcie prawnym). Dalsza ogólna charakterystyka odnosić się będzie do szerokiego rozumienia pojęcia „urzędnik administracji publicznej”. Urzędnicy mogą być wybierani w powszechnych lub pośrednich wyborach, mianowani, powoływani przez określone organy lub mogą być zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Z racji tego, że administracja jest strukturą hierarchiczną, występuje podległość służbowa. W związku z tym urz. musi wykonywać polecenia przełożonych. Wśród urz. wyodrębnić można korpus polityczny, w skład którego wchodzą osoby z nadania politycznego, wskazane przez rządzące partie polityczne, oraz korpus wykonawczy administracji, w skład którego wchodzą osoby spełniające kryteria określane przy → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Nab%C3%B3r naborze] oraz wykazujące się merytoryczną wiedzą. Wyróżnić można kilka grup u.. Pierwszą stanowią osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe (prezydent RP, marszałek sejmu, marszałek senatu, prezes rady ministrów, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych, wojewodowie itd.). Drugą grupą są członkowie korpusu służby cywilnej, pracujący w ministerstwach i innych instytucjach administracji rządowej oraz członkowie służby zagranicznej. Następną grupę tworzą pracownicy urzędów państwowych niewchodzących w skład administracji rządowej (takich jak: kancelarie Sejmu, Senatu i Prezydenta RP, Biuro Trybunału Konstytucyjnego, Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich, Krajowe Biuro Wyborcze itp.). Czwartą zaś zatrudnieni w sądach i prokuraturach. Osobny status mają pracownicy Najwyższej Izby Kontroli. Szóstą grupę tworzą pracownicy samorządowi, zatrudnieni w urzędach gmin, miast, starostwach powiatów, urzędach marszałkowskich, a także podległych im jednostkach organizacyjnych itp. W literaturze dotyczącej administracji publicznej używa się zwykle wobec podstawowego korpusu zatrudnionych ogólnego terminu „urzędnik” – np. gdy mowa o etyce urzędniczej, relacjach urzędnik–obywatel, przestępstwach urzędniczych. Szerszy zakres ma termin „służba publiczna”, o którym jest mowa w konstytucji. (→[http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Służba_cywilna służba cywilna]; [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Pracownicy_samorządowi pracownicy samorządowi]; [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Prawo_dostępu_do_służby_publicznej prawo dostępu do służby publicznej]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Adam_Jarosz A. Jarosz] ].
'''URZĘDNIK''' – w szerokim rozumieniu osoba pełniąca służbę w administracji publicznej, będąca funkcjonariuszem państwowym lub samorządowym. W potocznym rozumieniu pojęcie urz. stosowane jest szerzej, także do sfery poza administracją publiczną (np. urzędnik bankowy). W prawie polskim funkcjonuje pojęcie → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Funkcjonariusz_publiczny funkcjonariusza publicznego], które jest stosowane m.in. w odniesieniu do zatrudnionych w administracji publicznej (jego zakres jest szerszy niż dla pojęcia urz.). W odniesieniu do zatrudnionych w administracji publicznej obowiązują w polskim prawie trzy pragmatyki służbowe: ustawa o służbie cywilnej, ustawa o pracownikach urzędów państwowych oraz ustawa o pracownikach samorządowych. Termin „urzędnik” występuje tylko w dwóch pierwszych. I tak w administracji rządowej „urzędnik służby cywilnej” oznacza osobę zatrudnioną na podstawie → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Mianowanie mianowania] zgodnie z zasadami określonymi w ustawie. Z kolei ustawa o pracownikach urzędów państwowych wyróżnia dwie podstawowe grupy zatrudnionych: urzędników państwowych (którzy muszą spełniać ustawowe wymogi, a odnoszący się do nich wykaz stanowisk określony jest w rozporządzeniu rady ministrów) oraz „innych pracowników”. A zatem w wąskim prawniczym rozumieniu pojęcie „urzędnik” odnosi się do tych dwóch grup (urzędników służby cywilnej i urzędników państwowych). Należy też uwzględnić – dla szerokiego znaczenia terminu – że w pragmatykach służbowych dla administracji rządowej oraz dla samorządowej stosowany jest termin „stanowiska urzędnicze” – i to pojęcie ma znacznie szerszy zakres. W odniesieniu do administracji rządowej odnosi się ono do całej służby cywilnej, gdyż ustawa stanowi, iż korpus służby cywilnej tworzą pracownicy zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych w wymienionych w akcie rodzajach instytucji (co odnosi się do całego zakresu instytucji służby cywilnej). W samorządzie terytorialnym „stanowiska urzędnicze” odnoszą się do tych wszystkich pracowników samorządowych, którzy nie są zatrudnieni na stanowiskach pomocniczych i obsługi (te są określone w odrębnym akcie prawnym). Dalsza ogólna charakterystyka odnosić się będzie do szerokiego rozumienia pojęcia „urzędnik administracji publicznej”. Urzędnicy mogą być wybierani w powszechnych lub pośrednich wyborach, mianowani, powoływani przez określone organy lub mogą być zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Z racji tego, że administracja jest strukturą hierarchiczną, występuje podległość służbowa. W związku z tym urz. musi wykonywać polecenia przełożonych. Wśród urz. wyodrębnić można korpus polityczny, w skład którego wchodzą osoby z nadania politycznego, wskazane przez rządzące partie polityczne, oraz korpus wykonawczy administracji, w skład którego wchodzą osoby spełniające kryteria określane przy → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Nab%C3%B3r naborze] oraz wykazujące się merytoryczną wiedzą. Wyróżnić można kilka grup u.. Pierwszą stanowią osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe (prezydent RP, marszałek sejmu, marszałek senatu, prezes rady ministrów, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych, wojewodowie itd.). Drugą grupą są członkowie korpusu służby cywilnej, pracujący w ministerstwach i innych instytucjach administracji rządowej oraz członkowie służby zagranicznej. Następną grupę tworzą pracownicy urzędów państwowych niewchodzących w skład administracji rządowej (takich jak: kancelarie Sejmu, Senatu i Prezydenta RP, Biuro Trybunału Konstytucyjnego, Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich, Krajowe Biuro Wyborcze itp.). Czwartą zaś zatrudnieni w sądach i prokuraturach. Osobny status mają pracownicy Najwyższej Izby Kontroli. Szóstą grupę tworzą pracownicy samorządowi, zatrudnieni w urzędach gmin, miast, starostwach powiatów, urzędach marszałkowskich, a także podległych im jednostkach organizacyjnych itp. W literaturze dotyczącej administracji publicznej używa się zwykle wobec podstawowego korpusu zatrudnionych ogólnego terminu „urzędnik” – np. gdy mowa o etyce urzędniczej, relacjach urzędnik–obywatel, przestępstwach urzędniczych. Szerszy zakres ma termin „służba publiczna”, o którym jest mowa w konstytucji. (→[http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Służba_cywilna służba cywilna]; [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Pracownicy_samorządowi pracownicy samorządowi]; [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Prawo_dostępu_do_służby_publicznej prawo dostępu do służby publicznej]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Adam_Jarosz A. Jarosz] ]. Tłumaczenie '''OFFICIAL''' – in a broad sense it is a person serving in public administration, being a state or local-government official. In common terms, the concept of an official is used more extensively, also in the sphere outside public administration (e.g., bank officer). The Polish law has the concept of a → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Funkcjonariusz_publiczny public official/functionary] which is used, among others, in relation to those employed in public administration (its scope is wider than the concept of an officer). In regards to those employed in public administration, three service pragmatics apply in the Polish law: the Civil Service Act, the Act on employees of state offices and the Act on local government employees. The term “official” only appears in the first two. In the government administration, “civil servant” means a person employed on the basis of → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Mianowanie appointment] in accordance with the principles set out in the Act. In turn, the Act on employees of state offices distinguishes two basic groups of employees: state officials (who must meet statutory requirements, and the list of positions referring to them is specified in the regulation of the Council of Ministers) and “other employees”. Thus, in a narrow legal sense, the term “official” refers to these two groups (civil servants and state officials). It should also be taken into account – for the broad meaning of the term – that the term “official positions” is used in the official pragmatics for government and local-government administration – and this concept has a much wider scope. With regard to government administration, it refers to the whole civil service, because the act states that the civil service corps consists of employees employed on official positions in the types of institutions listed in the Act (which refers to the entire scope of civil service institution). In the local government, “official positions” refer to all those local-government employees who are not employed on ancillary and service positions (these are specified in a separate legal act). A further general description will refer to the broad understanding of the term “public administration official”. Officials may be elected in universal or indirect elections, appointed, nominated by specific bodies or may be employed under a contract of employment. Due to the fact that the administration is a hierarchical structure, there is a subordination of the service. Therefore, the o. must execute orders of superiors. Among the o. one can distinguish a political corps consisting of people from a political assignment, indicated by the governing political parties, and the executive corps of the administration, composed of people who meet the criteria determined by the → [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Nab%C3%B3r recruitment] and have substantive knowledge. Several groups of o. can be distinguished. The first one consists of people holding directorial positions (President of the Republic of Poland, Speaker of the Sejm, Speaker of the Senate, President of the Council of Ministers, ministers, heads of central offices, voivodes, etc.). The second group are members of the civil service corps, working in ministries and other government administration institutions and members of the foreign service. The next group consists of employees of state offices that do not belong to the government administration (such as the Chancelleries of the Sejm, the Senate and the President of the Republic of Poland, the Constitutional Tribunal Office, the Office of the Commissioner for the Citizens’ Rights, the National Electoral Office, etc.). The fourth one consists of the employed in courts and prosecutors. Employees of the Supreme Audit Office have a separate status. The sixth group consists of local government employees, employed in municipal offices, city offices, county starost offices, marshal offices, as well as their subordinate organisational units, etc. In the public administration literature, the term “official” is usually used for basic corps of employees – for example, when talking about the ethics of officials, official-citizen relations, official crimes. The term “public service” has broader scope that is referred to in the Constitution (→ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Służba_cywilna civil service], [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Pracownicy_samorządowi local-government employees], [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Prawo_dostępu_do_służby_publicznej access to public service]) [ [http://encyklopediaap.uw.edu.pl/index.php/Adam_Jarosz/en A. Jarosz] ]. OFFICIAL – in a broad sense it is a person serving in public administration, being a state or local-government official. In common terms, the concept of an official is used more extensively, also in the sphere outside public administration (e.g., bank officer). The Polish law has the concept of a → public official/functionary which is used, among others, in relation to those employed in public administration (its scope is wider than the concept of an officer). In regards to those employed in public administration, three service pragmatics apply in the Polish law: the Civil Service Act, the Act on employees of state offices and the Act on local government employees. The term “official” only appears in the first two. In the government administration, “civil servant” means a person employed on the basis of → appointment in accordance with the principles set out in the Act. In turn, the Act on employees of state offices distinguishes two basic groups of employees: state officials (who must meet statutory requirements, and the list of positions referring to them is specified in the regulation of the Council of Ministers) and “other employees”. Thus, in a narrow legal sense, the term “official” refers to these two groups (civil servants and state officials). It should also be taken into account – for the broad meaning of the term – that the term “official positions” is used in the official pragmatics for government and local-government administration – and this concept has a much wider scope. With regard to government administration, it refers to the whole civil service, because the act states that the civil service corps consists of employees employed on official positions in the types of institutions listed in the Act (which refers to the entire scope of civil service institution). In the local government, “official positions” refer to all those local-government employees who are not employed on ancillary and service positions (these are specified in a separate legal act). A further general description will refer to the broad understanding of the term “public administration official”. Officials may be elected in universal or indirect elections, appointed, nominated by specific bodies or may be employed under a contract of employment. Due to the fact that the administration is a hierarchical structure, there is a subordination of the service. Therefore, the o. must execute orders of superiors. Among the o. one can distinguish a political corps consisting of people from a political assignment, indicated by the governing political parties, and the executive corps of the administration, composed of people who meet the criteria determined by the → recruitment and have substantive knowledge. Several groups of o. can be distinguished. The first one consists of people holding directorial positions (President of the Republic of Poland, Speaker of the Sejm, Speaker of the Senate, President of the Council of Ministers, ministers, heads of central offices, voivodes, etc.). The second group are members of the civil service corps, working in ministries and other government administration institutions and members of the foreign service. The next group consists of employees of state offices that do not belong to the government administration (such as the Chancelleries of the Sejm, the Senate and the President of the Republic of Poland, the Constitutional Tribunal Office, the Office of the Commissioner for the Citizens’ Rights, the National Electoral Office, etc.). The fourth one consists of the employed in courts and prosecutors. Employees of the Supreme Audit Office have a separate status. The sixth group consists of local government employees, employed in municipal offices, city offices, county starost offices, marshal offices, as well as their subordinate organisational units, etc. In the public administration literature, the term “official” is usually used for basic corps of employees – for example, when talking about the ethics of officials, official-citizen relations, official crimes. The term “public service” has broader scope that is referred to in the Constitution (→ civil service , local-government employees , access to public service ) [ A. Jarosz ].
